Love makes the world go round.

Kit Carruthers και Holly Sargis (Terrence Malick's "Badlands", 1973), Early Grayce και Adele Corners (Dominic Sena's "Kalifornia" 1993), Clarence Worley και Alabama Whitman (Tony Scott's "True Romance", 1993), Mickey Knox και Mallory Knox (Oliver Stone's "Natural Born Killers", 1994): όλα αυτά τα κινηματογραφικά ζευγάρια είναι εμπνευσμένα από τους Charles Starkweather και Caril Ann Fugate, τους οποίους συναντά κανείς με τα πραγματικά τους ονόματα στο τηλεοπτικό "Murder in the Heartland" (1993, με τους Tim Roth και Fairuza Balk στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) του Robert Markowitz και στο "Starkweather" (2004, πολύ κακή ταινία, γαμώτο) του Byron Werner. Το να ονομάζει κανείς την ταινία του "Starkweather", της αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος της γοητείας της, καθώς ο ρόλος της Fugate στην ιστορία τους ήταν εξίσου σημαντικός: τί θα ήταν ο Earl χωρίς την Adele, ο Clarence χωρίς την Alabama, ο Kit χωρίς τη Holly, ο Mickey χωρίς τη Mallory? Ένα μάτσο χαμένοι, για τους οποίους δε θα άξιζε καν να γυριστεί μια ταινία, πόσο μάλλον μια καλή ταινία.

Το ζευγάρι αυτό ενέπνευσε τόσους σκηνοθέτες και αυτό δεν έγινε τυχαία. Ο Starkweather δεν ήταν έξυπνος. Αντιθέτως, συγκρινόμενος με τον Manson (IQ 121), ας πούμε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ηλίθιος. Ούτε οι έντεκα δολοφονίες του μπορούν να συγκριθούν με τα τρεις χιλιάδες θύματα, για τα οποία ομολόγησε ο Henry Lee Lucas (ασχέτως του ότι καταδικάστηκε κι αυτός μόνο για έντεκα από αυτά). Ούτε καν φρικιαστικές ήταν σε σύγκριση με τη "δουλειά" του Jeffrey Dahmer με τις νεκροφιλικές και κανιβαλιστικές του τάσεις. Δεν υπήρξε κάποιο μυστήριο, όπως αυτό του Jack the Ripper, ο οποίος ποτέ δεν αναγνωρίστηκε και κανείς δεν ξέρει, αν ήταν καν ένα υπαρκτό πρόσωπο (τα θύματα, όμως, σκοτώθηκαν και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο). Τί ήταν αυτό που έκανε τον Charlie τὀσο ελκυστική φιγούρα για τους κινηματογραφιστές, έναν pop star της εποχής του, κάποιον με τόσες αναφορές στο πρόσωπό του 49 χρόνια μετά την εκτέλεσή του στην ηλεκτρική καρέκλα?

Προφανώς, το ενδιαφέρον γύρω από τον Starkweather πηγάζει από το γεγονός ότι υπήρχε και η Fugate. Και η Caril δεν ήταν, ασχέτως με το τί ειπώθηκε αργότερα στα δικαστήρια, απλώς ένα κομμάτι της ιστορίας του Charlie, οργανικό ή όχι. Μπορεί να μη σήκωσε το χέρι της για να σκοτώσει κανένα από τα έντεκα θύματα. Μπορεί να μη συμφωνούσε με τις δολοφονίες. Μπορεί να μην καταλάβαινε τί συνέβαινε (δεν το πιστεύω, αλλά είναι ένα ενδεχόμενο). Όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Charlie χωρίς την Caril, ούτε την Caril χωρίς τον Charlie: η Fugate ήταν αυτή η ίδια η ιστορία του Starkweather. Ή, καλύτερα, δεν υπήρξε καν ποτέ ο Starkweather: υπήρξε το ζευγάρι Starkweather-Fugate! Δεν ενδιαφέρομαι για τις ψυχολογικές πτυχές του θέματος, γι' αυτό θα τις αφήσω στους ψυχολόγους. Το θέμα του άρθρου είναι ο έρωτας, γι' αυτό και θα γίνει αναφορά μόνον στους τρεις πρώτους φόνους, καθώς τα κίνητρα των υπολοίπων είναι ξένα προς αυτό το θέμα: θα τους αφήσω στους εγκληματολόγους. Το βασικό κίνητρο των τριών πρώτων φόνων ήταν η εκδίκηση. Όχι, όμως, η εκδικητική ζήλεια που οδηγεί κάποιους αξιολύπητους χαμένους με βαρετές δουλειές να σκοτώσουν τον γκόμενο της γυναίκας τους ή κάποιον άλλο εξίσου αξιολύπητο χαμένο με εξίσου βαρετή δουλειά. Ήταν μια εκδίκηση χωρίς μίσος, χωρίς κανένα προσωπικό συναίσθημα, μια δήλωση αγάπης προς την Caril, πρακτικά ένα δώρο. Ο Charlie δε σκότωσε αυτούς τους τρεις ανθρώπους, αλλά όλα αυτά που εκείνοι εκπροσωπούσαν, χωρίς να τίθεται θέμα απόδοσης δικαιοσύνης, χωρίς να τίθεται θέμα προσωπικού μίσους. Όποιος κι αν ήταν στη θέση αυτών των τριών ανθρώπων, έπρεπε να πεθάνει.

Στις 30 Νοεμβρίου 1957 σε ένα βενζινάδικο στο Lincoln, Nebraska, ο Charlie είδε ένα λούτρινο σκυλάκι, το οποίο θα ήθελε να αγοράσει ως δώρο για την αγαπημένη του Caril. Ωστόσο, δεν είχε αρκετά χρήματα και ο υπάλληλος του βενζινάδικου δε δέχτηκε την πιστωτική του κάρτα. Ξημερώματα της επόμενης μέρας, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, ο Starkweather επέστρεψε στο βενζινάδικο, αγόρασε ένα πακέτο τσιγάρα Camel από τον υπάλληλο (τον ίδιο που είχε αρνηθεί να πληρωθεί με την πιστωτική κάρτα), ο οποίος δούλευε μόνος του νυχτερινή βάρδια, και έφυγε. Επέστρεψε μετά από λίγο, αγόρασε τσίχλες και έφυγε πάλι. Την τρίτη φορά μπήκε μεταμφιεσμένος με μία μπαντάνα και ένα καπέλο που έκρυβε τα κόκκινα μαλλιά του. Ο υπάλληλος ήταν απασχολημένος δουλεύοντας σ' ένα καρμπυρατέρ και δεν κατάλαβε ότι κάποιος είχε μπει στο μαγαζί, ώσπου ένοιωσε την καραμπίνα του Starkweather στην πλάτη του. Ο Charlie τον οδήγησε πρώτα στο ταμείο, από όπου πήρε 100$, και στη συνέχεια στο αυτοκίνητό του. Οδήγησε προς ένα απόμερο μέρος, το σπίτι της Bloody Mary, μιας τρελής γριάς, και εκεί τον ανάγκασε να βγει από το αυτοκίνητο. Σύμφωνα με την κατάθεση του Starkweather, ο υπάλληλος του επιτέθηκε, άρχισαν να παλεύουν, το όπλο εκπυρσοκρότησε και ο υπάλληλος χτυπήθηκε στα γόνατα και ακινητοποιήθηκε. Τότε, ο Charlie τον αποτελείωσε πυροβολώντας τον στο κεφάλι. Συμπέρασμα: αν ο υπάλληλος είχε δεχτεί την πιστωτική εξαρχής, θα είχε ακόμη το κεφάλι του πάνω στους ώμους του και πιθανότατα θα είχε αποτρέψει τη σφαγή που ακολούθησε. Θα είχε, όμως, στερήσει μ' αυτόν τον τρόπο από την ανθρωπότητα την αγαπημένη μου ιστορία αγάπης. Thank you, Robert Colvert!

Στις 21 Ιανουαρίου 1958 επισκέφτηκε το σπίτι της Caril, έχοντας μαζί του ένα τουφέκι. Ήθελε, σύμφωνα με την κατάθεσή του, να προσκαλέσει τον πατριό της Caril για κυνήγι. Η μητέρα της Caril που του άνοιξε την πόρτα τον έδιωξε λέγοντας του να σταματήσει να βλέπει την κόρη της. Φεύγοντας απ' το σπίτι ο Charlie άφησε εκεί το τουφέκι του. Λίγο αργότερα επέστρεψε για να το πἀρει πίσω και τότε η μητέρα της Caril τον πέταξε έξω κυριολεκτικά με τις κλωτσιές. Ο Charlie πήγε σ' έναν κοντινό τηλεφωνικό θάλαμο, τηλεφώνησε στη δουλειά του πατριού της Caril και είπε ότι ο Marion Bartlett (το όνομα του πατριού) ήταν άρρωστος και δε θα μπορούσε να δουλέψει για μερικές μέρες. Επέστρεψε στο σπίτι και περίμενε έξω απ' αυτό, ώσπου η Caril επέστρεψε και, αφού της είπε τί είχε προηγηθεί, εκείνη μπήκε μέσα και εκείνος την ακολούθησε. Η μητέρα της, ως φαίνεται, του επιτέθηκε και εκείνος την έσπρωξε αρκετές φορές, ώσπου να πάρει στα χέρια του το όπλο του. Τότε, μπήκε στο δωμάτιο ο πατριός κρατώντας ένα σφυρί και ο Charlie τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Η μητέρα της Caril του επιτέθηκε με ένα κουζινομάχαιρο, αλλά εκείνος την πυροβόλησε στο πρόσωπο και την αποτέλειωσε χτυπώντας τη με το κοντάκι του τουφεκιού. Συμπέρασμα: αν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός, τύφλα να 'χει ο πεθερός. Είναι βασικός κανόνας μιας πετυχημένης σχέσης να βγουν από τη μέση τα πεθερικά.

Δε λυπάμαι κανένα από τα τρία πρώτα θύματα των Starkweather-Fugate. Το μόνο που μου έμεινε από αυτή την ιστορία είναι η εικόνα του έρωτά τους. Ο ρομαντισμός σ' αυτήν την ιστορία, ούτε πολύ ακραίος ούτε πολύ ήπιος, είναι πραγματικά συγκινητικός. Για ένα λούτρινο σκυλάκι, ένα δώρο... 'Cause Love makes the world go round. And Love kills people. 'Til you and I die, and die, and die again. 'Til death do us part.