Love makes the world go round.

Kit Carruthers και Holly Sargis (Terrence Malick's "Badlands", 1973), Early Grayce και Adele Corners (Dominic Sena's "Kalifornia" 1993), Clarence Worley και Alabama Whitman (Tony Scott's "True Romance", 1993), Mickey Knox και Mallory Knox (Oliver Stone's "Natural Born Killers", 1994): όλα αυτά τα κινηματογραφικά ζευγάρια είναι εμπνευσμένα από τους Charles Starkweather και Caril Ann Fugate, τους οποίους συναντά κανείς με τα πραγματικά τους ονόματα στο τηλεοπτικό "Murder in the Heartland" (1993, με τους Tim Roth και Fairuza Balk στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) του Robert Markowitz και στο "Starkweather" (2004, πολύ κακή ταινία, γαμώτο) του Byron Werner. Το να ονομάζει κανείς την ταινία του "Starkweather", της αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος της γοητείας της, καθώς ο ρόλος της Fugate στην ιστορία τους ήταν εξίσου σημαντικός: τί θα ήταν ο Earl χωρίς την Adele, ο Clarence χωρίς την Alabama, ο Kit χωρίς τη Holly, ο Mickey χωρίς τη Mallory? Ένα μάτσο χαμένοι, για τους οποίους δε θα άξιζε καν να γυριστεί μια ταινία, πόσο μάλλον μια καλή ταινία.

Το ζευγάρι αυτό ενέπνευσε τόσους σκηνοθέτες και αυτό δεν έγινε τυχαία. Ο Starkweather δεν ήταν έξυπνος. Αντιθέτως, συγκρινόμενος με τον Manson (IQ 121), ας πούμε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ηλίθιος. Ούτε οι έντεκα δολοφονίες του μπορούν να συγκριθούν με τα τρεις χιλιάδες θύματα, για τα οποία ομολόγησε ο Henry Lee Lucas (ασχέτως του ότι καταδικάστηκε κι αυτός μόνο για έντεκα από αυτά). Ούτε καν φρικιαστικές ήταν σε σύγκριση με τη "δουλειά" του Jeffrey Dahmer με τις νεκροφιλικές και κανιβαλιστικές του τάσεις. Δεν υπήρξε κάποιο μυστήριο, όπως αυτό του Jack the Ripper, ο οποίος ποτέ δεν αναγνωρίστηκε και κανείς δεν ξέρει, αν ήταν καν ένα υπαρκτό πρόσωπο (τα θύματα, όμως, σκοτώθηκαν και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο). Τί ήταν αυτό που έκανε τον Charlie τὀσο ελκυστική φιγούρα για τους κινηματογραφιστές, έναν pop star της εποχής του, κάποιον με τόσες αναφορές στο πρόσωπό του 49 χρόνια μετά την εκτέλεσή του στην ηλεκτρική καρέκλα?

Προφανώς, το ενδιαφέρον γύρω από τον Starkweather πηγάζει από το γεγονός ότι υπήρχε και η Fugate. Και η Caril δεν ήταν, ασχέτως με το τί ειπώθηκε αργότερα στα δικαστήρια, απλώς ένα κομμάτι της ιστορίας του Charlie, οργανικό ή όχι. Μπορεί να μη σήκωσε το χέρι της για να σκοτώσει κανένα από τα έντεκα θύματα. Μπορεί να μη συμφωνούσε με τις δολοφονίες. Μπορεί να μην καταλάβαινε τί συνέβαινε (δεν το πιστεύω, αλλά είναι ένα ενδεχόμενο). Όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Charlie χωρίς την Caril, ούτε την Caril χωρίς τον Charlie: η Fugate ήταν αυτή η ίδια η ιστορία του Starkweather. Ή, καλύτερα, δεν υπήρξε καν ποτέ ο Starkweather: υπήρξε το ζευγάρι Starkweather-Fugate! Δεν ενδιαφέρομαι για τις ψυχολογικές πτυχές του θέματος, γι' αυτό θα τις αφήσω στους ψυχολόγους. Το θέμα του άρθρου είναι ο έρωτας, γι' αυτό και θα γίνει αναφορά μόνον στους τρεις πρώτους φόνους, καθώς τα κίνητρα των υπολοίπων είναι ξένα προς αυτό το θέμα: θα τους αφήσω στους εγκληματολόγους. Το βασικό κίνητρο των τριών πρώτων φόνων ήταν η εκδίκηση. Όχι, όμως, η εκδικητική ζήλεια που οδηγεί κάποιους αξιολύπητους χαμένους με βαρετές δουλειές να σκοτώσουν τον γκόμενο της γυναίκας τους ή κάποιον άλλο εξίσου αξιολύπητο χαμένο με εξίσου βαρετή δουλειά. Ήταν μια εκδίκηση χωρίς μίσος, χωρίς κανένα προσωπικό συναίσθημα, μια δήλωση αγάπης προς την Caril, πρακτικά ένα δώρο. Ο Charlie δε σκότωσε αυτούς τους τρεις ανθρώπους, αλλά όλα αυτά που εκείνοι εκπροσωπούσαν, χωρίς να τίθεται θέμα απόδοσης δικαιοσύνης, χωρίς να τίθεται θέμα προσωπικού μίσους. Όποιος κι αν ήταν στη θέση αυτών των τριών ανθρώπων, έπρεπε να πεθάνει.

Στις 30 Νοεμβρίου 1957 σε ένα βενζινάδικο στο Lincoln, Nebraska, ο Charlie είδε ένα λούτρινο σκυλάκι, το οποίο θα ήθελε να αγοράσει ως δώρο για την αγαπημένη του Caril. Ωστόσο, δεν είχε αρκετά χρήματα και ο υπάλληλος του βενζινάδικου δε δέχτηκε την πιστωτική του κάρτα. Ξημερώματα της επόμενης μέρας, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, ο Starkweather επέστρεψε στο βενζινάδικο, αγόρασε ένα πακέτο τσιγάρα Camel από τον υπάλληλο (τον ίδιο που είχε αρνηθεί να πληρωθεί με την πιστωτική κάρτα), ο οποίος δούλευε μόνος του νυχτερινή βάρδια, και έφυγε. Επέστρεψε μετά από λίγο, αγόρασε τσίχλες και έφυγε πάλι. Την τρίτη φορά μπήκε μεταμφιεσμένος με μία μπαντάνα και ένα καπέλο που έκρυβε τα κόκκινα μαλλιά του. Ο υπάλληλος ήταν απασχολημένος δουλεύοντας σ' ένα καρμπυρατέρ και δεν κατάλαβε ότι κάποιος είχε μπει στο μαγαζί, ώσπου ένοιωσε την καραμπίνα του Starkweather στην πλάτη του. Ο Charlie τον οδήγησε πρώτα στο ταμείο, από όπου πήρε 100$, και στη συνέχεια στο αυτοκίνητό του. Οδήγησε προς ένα απόμερο μέρος, το σπίτι της Bloody Mary, μιας τρελής γριάς, και εκεί τον ανάγκασε να βγει από το αυτοκίνητο. Σύμφωνα με την κατάθεση του Starkweather, ο υπάλληλος του επιτέθηκε, άρχισαν να παλεύουν, το όπλο εκπυρσοκρότησε και ο υπάλληλος χτυπήθηκε στα γόνατα και ακινητοποιήθηκε. Τότε, ο Charlie τον αποτελείωσε πυροβολώντας τον στο κεφάλι. Συμπέρασμα: αν ο υπάλληλος είχε δεχτεί την πιστωτική εξαρχής, θα είχε ακόμη το κεφάλι του πάνω στους ώμους του και πιθανότατα θα είχε αποτρέψει τη σφαγή που ακολούθησε. Θα είχε, όμως, στερήσει μ' αυτόν τον τρόπο από την ανθρωπότητα την αγαπημένη μου ιστορία αγάπης. Thank you, Robert Colvert!

Στις 21 Ιανουαρίου 1958 επισκέφτηκε το σπίτι της Caril, έχοντας μαζί του ένα τουφέκι. Ήθελε, σύμφωνα με την κατάθεσή του, να προσκαλέσει τον πατριό της Caril για κυνήγι. Η μητέρα της Caril που του άνοιξε την πόρτα τον έδιωξε λέγοντας του να σταματήσει να βλέπει την κόρη της. Φεύγοντας απ' το σπίτι ο Charlie άφησε εκεί το τουφέκι του. Λίγο αργότερα επέστρεψε για να το πἀρει πίσω και τότε η μητέρα της Caril τον πέταξε έξω κυριολεκτικά με τις κλωτσιές. Ο Charlie πήγε σ' έναν κοντινό τηλεφωνικό θάλαμο, τηλεφώνησε στη δουλειά του πατριού της Caril και είπε ότι ο Marion Bartlett (το όνομα του πατριού) ήταν άρρωστος και δε θα μπορούσε να δουλέψει για μερικές μέρες. Επέστρεψε στο σπίτι και περίμενε έξω απ' αυτό, ώσπου η Caril επέστρεψε και, αφού της είπε τί είχε προηγηθεί, εκείνη μπήκε μέσα και εκείνος την ακολούθησε. Η μητέρα της, ως φαίνεται, του επιτέθηκε και εκείνος την έσπρωξε αρκετές φορές, ώσπου να πάρει στα χέρια του το όπλο του. Τότε, μπήκε στο δωμάτιο ο πατριός κρατώντας ένα σφυρί και ο Charlie τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Η μητέρα της Caril του επιτέθηκε με ένα κουζινομάχαιρο, αλλά εκείνος την πυροβόλησε στο πρόσωπο και την αποτέλειωσε χτυπώντας τη με το κοντάκι του τουφεκιού. Συμπέρασμα: αν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός, τύφλα να 'χει ο πεθερός. Είναι βασικός κανόνας μιας πετυχημένης σχέσης να βγουν από τη μέση τα πεθερικά.

Δε λυπάμαι κανένα από τα τρία πρώτα θύματα των Starkweather-Fugate. Το μόνο που μου έμεινε από αυτή την ιστορία είναι η εικόνα του έρωτά τους. Ο ρομαντισμός σ' αυτήν την ιστορία, ούτε πολύ ακραίος ούτε πολύ ήπιος, είναι πραγματικά συγκινητικός. Για ένα λούτρινο σκυλάκι, ένα δώρο... 'Cause Love makes the world go round. And Love kills people. 'Til you and I die, and die, and die again. 'Til death do us part.

Φασουλήδες, μακριά, κι εσείς, παλιάτσοι!

(Απάντηση σε άρθρο της κας Ellie, 22 Φεβ 2008,
http://ellietz.blogspot.com/)

Προφανώς, είναι μια άποψη, η οποία "φοριέται" πολύ τον τελευταίο καιρό. Την περασμένη Παρασκευή ολοκληρώθηκαν εργασίες διεθνούς συνεδρίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, σχετικά με τον ονομαζόμενο "αλβανικό πολιτισμό". Απόψεις που προβλήθηκαν από "Έλληνες" "επιστήμονες" ζητούσαν την επιστροφή τμήματος της Ελλάδας, από την Ήπειρο ως και το Αντίρριο (!), στους "ιστορικούς ιδιοκτήτες" αυτής της γης, τους Τσάμηδες. Τώρα, η κα Ellie γράφει στο blogspot της πως δεν καταλαβαίνει το λόγο, για τον οποίο δεν πρέπει να σχηματιστεί αλβανικό κόμμα στην Ελλάδα. Η ελευθερία του λόγου είναι, καλώς ή κακώς, αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη ενός δημοκρατικού καθεστώτος. Δε θα την αμφισβητήσω. Θα αντιταχθώ, όμως, στην ασυδοσία του λόγου, στους παρηκμασμένους εκ του καναπέως χαρτογράφους, οι οποίοι αναδιανέμουν τη γη γνωρίζοντας τα πάντα και έχοντας το θράσος να μην μπορούν να ανέχονται κανένα να λέει... Δεν είμαι εθνικιστής και δε φημίζομαι για τον πατριωτισμό μου. Χαίρομαι, ωστόσο, πού είμαι πολίτης μιας ελεύθερης, στα πλαίσια του εφικτού, χώρας. Αυτό μου επιτρέπει να κάθομαι στο γραφείο μου και να γράφω αυτές τις ταπεινές γραμμές. Και χαίρομαι που το ίδιο επιτρέπεται και στην κα Ellie και στους άλλους πολίτες της χώρας.

Η χώρα μας έχει κάποια προβλήματα, όπως όλες οι χώρες του κόσμου. Στις περισσότερες τα προβλήματα αυτά είναι κατά κύριο λόγο εσωτερικά (ΗΠΑ, Γαλλία). Η Ελλάδα αναλώνεται, δυστυχὠς, σε ατέρμονες συζητήσεις για ασήμαντα γεγονότα και ο τηλεθεατής, αβοήθητος, ποδηγετείται από τις στρατιές των παραδημοσιογραφικών σούργελων, των κάθε λογής Τριανταφυλλόπουλων, Αναστασιάδηδων, Ζαχόπουλων και γιατί όχι του Άδωνι, τον οποίο αναφέρετε στο άρθρο σας. Ωστόσο, ο Άδωνις είναι δημιούργημα της εποχής, κα Ellie. Ακόμη περισσότερο, εσείς και οι ομοϊδεάτες σας, ως άλλοι δόκτορες Frankenstein, τον δημιουργήσατε, όπως οι προκάτοχοί σας δημιούργησαν τον Hitler. Δεν γνωρίζω ποιά πολιτική παράταξη εκπροσωπείται, αλλά γνωρίζω οτί την απεχθάνομαι εξίσου με το ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ, τους βλάκες του ΠΑΣΟΚ και τους ηλίθιους, που νομίζουν ότι κυβερνούν. Οι απόψεις μου δεν είναι σοβινιστικές, οι δικές σας είναι ραγιαδιστικές. Δοκιμάστε αυτή την προοπτική, κα Ellie, όταν θα κυβερνούν σ' αυτή τη χώρα οι Αλβανοί, κάτι που σας εύχομαι να γίνει αφού τόσο το επιθυμείτε. Επίσης, εύχομαι τότε να σας επιτρέπονται οι ανέσεις και οι ελευθερίες που σας επιτρέπονται και σήμερα. Μη διαμαρτυρηθείτε, όμως, αν νοιώθετε πως η αλβανική κυβέρνηση σας καταπιέζει, διότι θα κινδυνεύσετε να κατηγορηθείτε για φασιστική συμπεριφορά, κάτι που σίγουρα δε θέλετε.

O tempora, o mores. Ο εχθρός της πολιτείας είναι εντός των τειχών. Και η Πατρίδα, η κάθε πατρίδα για να μην παρεξηγηθώ, που υμνήθηκε τόσο από μεγάλους ποιητές, όσο και από απλούς ανθρώπους, εξευτελίζεται ελαφρά τη καρδία στα στόματά σας. Θα θέλατε, άραγε, να μην έχετε πατρίδα , κα Ellie; Τί θα λέγατε, αν είχατε γεννηθεί στη βασκική γη ή στα εδάφη του Κουρδιστάν; Εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα στα Βαλκάνια αγωνιούν για τις ανέσεις και τη θαλπωρή μιας Πατρίδας, την οποία εσείς θεωρείτε περιττή (ίσως επειδή σας είναι αυτονόητη;). Δεν πρόλαβε να ανεξαρτητοποιηθεί το Κόσοβο και ο Σερβικός πληθυσμός στη Μιτρόβιτσα ζητά ήδη απόσχιση από το νεοϊδρυθέν κρατίδιο. Και ξέρετε γιατί; Γιατί η Πατρίδα τους τελεί υπό αλβανικής κατοχής. Στη Βοσνία συμβαίνει το ίδιο με την Ρεπούμπλιτσκα Σέρπτσα. Στη Ρουμανία οι μαγυάρικοι καθολικοί πληθυσμοί της Τρανσυλβανίας ζητούν κι αυτοί την απελευθέρωσή τους από το ρουμανικό ζυγό. Και, ασφαλώς, δε θα γίνεται να μη γνωρίζετε τα περί Κύπρου. Εκτός Βαλκανίων, τώρα, πιστεύω ότι αξίζει να σας θυμίσω το βασκικό ΕΤΑ της δεκαετίας του '80, το βορειοϊρλανδικό καθολικό IRA, και τις διαρκείς αναταραχές στο Belfast, και τον πιο κοντινό μας PKK. Αλήθεια, έχετε δει Κούρδο ποτέ σας; Αν δείτε, προσπαθείστε να του εξηγήσετε τις απόψεις σας, είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβει.

Ζούσα σε πόλη της Δυτικής Μακεδονίας, όταν ο κ. Μητσοτάκης άνοιξε τα σύνορα και ήρθαν στη χώρα οι πρώτοι Αλβανοί μετανάστες. Σας πληροφορώ πως οι κάτοικοι της πόλης φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο σ' αυτούς τους ρακένδυτους και αποστεωμένους ανθρώπους που τότε εντελώς ξαφνικά άρχισαν να συναθροίζονται στις πλατείες μόνον μετά τη δύση του ήλιου. Τους πρόσφεραν τροφή και εργασία, τους βοήθησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Και ξέρετε ποιό ήταν το ευχαριστώ; Άρχισαν κάποια στιγμή να διαρρηγνύουν σπίτια. Είδα με τα μάτια μου τότε στις αρχές της δεκαετίας του '90 φρικτά πράγματα. Ουρούσαν πάνω στα κρεβάτια και εκμαύλιζαν τις ιερές εικόνες. Ύστερα, ήρθαν ξανά οι πρασινοφρουροί, οι οποίοι τους χρησιμοποίησαν για τις ανόσιες πολιτικές τους, ως λέγεται, συνωμοσίες και τους έβαλαν πρακτικά να είναι αφεντικά μέσα στη χώρα μας! Αν αναζητείτε, κα Ellie, αυτούς που δε φέρονται καλά στους μετανάστες, σας συμβουλεύω να αρχίσετε να ψάχνετε στη Γαλλία και στις ΗΠΑ. Δε θα θέλατε, πιστέψτε με, να είστε μετανάστης στο Wuppertal.

Τέλος, σίγουρα, θα έχετε, αν όχι αδερφό, κάποιο φίλο, που υπηρέτησε την πατρίδα στην παραμεθόριο και μπορεί να σας βεβαιώσει ότι οι μόνιμοι κάτοικοι αυτών των περιοχών βλέπουν στα πρόσωπα των κληρωτών Ελλήνων στρατιωτών ήρωες, όπως ήταν ο Καραϊσκάκης και ο Σκεντέρμπεης, τους οποίους οι "ειδικοί σε όλα" ανήξεροι ξερόλες και δοσίλογοι σύνεδροι της Παντείου χαρακτήρισαν ως "Αλβανούς". Τους βλέπουν σαν ήρωες μόνο και μόνο γιατί βρίσκονται εκεί διαφυλάττοντας την Ελευθερία του τόπου, η οποία μπορεί να μην είναι σημαντική, ως φαίνεται, για εσάς αλλά είναι για
'κείνους. Εκείνοι, ναι, εκείνοι είναι Έλληνες, κυρία μου. Εκείνοι, οι οποίοι ζουν καθημερινά με τις τούρκικες παραβιάσεις. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου, είδα την "κοιλιά" τουρκικού F16, πετούσε τόσο χαμηλά που βλέπαμε τη σημαία και, σας διαβεβαιώ, δεν ήταν καθόλου ωραίο θέαμα.

Κι ο Ρωμιός; Αφερίμ! Μυαλό; Κουκούτσι.
Κωστής Παλαμάς