Οι γαλοπούλες φιλελεύθερες πετούν

Οι άλλοι συντάκτες του blogspot δεν σχετίζονται με οιονδήποτε τρόπο με το παρόν post, όπως επίσης με τα προηγούμενα και επόμενα που υπογράφω, ούτε και συμφωνούν με τα γραφόμενα σε αυτά. Έχω την εντύπωση ότι κάποιοι διαβάζουν μέχρι εδώ και μετά βαριούνται και πάνε να κοιμηθούν - κάτι πρέπει να γίνει μ' αυτό, έτσι δεν είναι?

Εν αρχή ην... δεν ήταν κανείς και τίποτε. Ο πρώτος φιλελεύθερος δε γεννήθηκε, ήταν αποτέλεσμα αποβολής. Γεννάρχης του φιλελευθερισμού θεωρείται ο Aleister Crowley, αν κι ο ίδιος ποτέ δεν το παραδέχτηκε. Στα αγγλικά ο φιλελεύθερος λέγεται "LiberAL". Το όνομα αυτό προέρχεται από τον τίτλο της Βίβλου του φιλελευθερισμού. Το ιερότερο γι' αυτή τη θρησκεία κείμενο, το "Liber AL vel Legis". Απλά ενώσανε το "Liber" με το "AL". Ο Crowley κατηγορείται για τη συγγραφή του, αλλά επιμένει ότι είναι αθώος. Ισχυρίζεται ότι κάποιος Aiwass τό 'κανε. Αλλά όπως και νά 'χει αυτός έγραψε τους περισσότερους ύμνους. Τους συγκέντρωσε σε ένα δίσκο. Τον THELEMA/The Machines of God με το ψευδώνυμο Billy Corgan.

Το βιβλίο γράφτηκε στην Αμερική, αλλά κανείς δεν ξέρει σε ποια πόλη. Άλλοι λένε ότι γράφτηκε στην πόλη Liberal του Kansas. Άλλοι λένε ότι γράφτηκε στην πόλη Liberal του Missouri. Η διαφωνία αυτή αποτέλεσε και την πραγματική αιτία του εμφυλίου πολέμου. Η Αμερική χωρίστηκε σε Ανατολή και Δύση. Ο πόλεμος έληξε 322 χρόνια μετά υπέρ των δυνάμεων της Δύσης. Αν και η ανατολικές πολιτείες είχαν ανέκαθεν την τεχνολογική υπεροχή. Στην τελική μάχη ο στρατηγός Chuck Norris κατατρόπωσε τον αντίπαλό του Darth Vader. Η Αμερική χρειαζόταν ένα χαρισματικό άνθρωπο για να την κυβερνήσει. Άλλα κανείς τέτοιος δεν μπορούσε να βρεθεί. Τότε όλοι στράφηκαν στη θρησκεία. Και ο ίδιος ο Θεός κατέβηκε από τους ουρανούς. Μέσα σε σύννεφα από πυρηνικές εκρήξεις. Και συνοδευόμενος από μαχητικά F-22 Raptor, τα οποία έψαλλαν το "Δόξα εν υψίστοις". Και άπλωσε το χέρι του. Και έδειξε τον Εκλεκτό.

Αμέσως μετά ο τετράχρονος George W. Bush ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας Αμερικής και πάσης της Γης. Το μεσαίο του όνομα είναι "Wonderful". Λόγω της ηλικίας του πήρε την επωνυμία Junior. Τα ψυχολογικά τραύματα που του προκάλεσε ο εμφύλιος πόλεμος ήταν πολλά. Γι' αυτό αποφάσισε να βοηθά άλλες χώρες του κόσμου, όπου γίνεται εμφύλιος πόλεμος. Αν δεν υπάρχει καμία, δημιουργεί ο ίδιος έναν εμφύλιο σε κάποια τυχαία. Και μετά την καταστρέφει ολοσχερώς. Γιατί η ανακαίνιση είναι καλύτερη από το μπάλωμα. Αλλά υπάρχουν κάποιοι κακοήθεις που τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται τρομοκράτες. Και αυτοί τον κατηγορούν συνέχεια. Ενώ όλοι ξέρουμε ότι δε σκέφτεται απολύτως τίποτε. Εκτός από την παγκόσμια ειρήνη.

Κι αυτοί τον κατηγορούν για όλα. Για τον τυφώνα Κατρίνα. Για την καθυστέρηση στη δουλειά. Για την εγκυμοσύνη της γυναίκας τους. Για το φανόμενο του θερμοκηπίου. Για τη θερμοκρασία του καφέ τους. Για τη δολοφονία του Clinton. Για την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου. Για τη διακοπή ρεύματος. Για το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Για τον Καναδά. Για τον HIV. Για τα χαλασμένα υδραυλικά. Για το λεκέ στο φόρεμα της Lewinsky. Για το βιασμό του σκύλου τους. Για την ανακάλυψη της Αμερικής. Για τη σεξουαλική τους ανεπάρκεια. Για τις κατηγορίες εναντίον του λατρευτού μας εν Θεώ αυτοκράτορα Bush. Για όλα...

Παγκοσμια ημέρα γραφικότητας! Θιχτήκατε?

Πολλά πράγματα που αξίζουν να ειπωθούν δε λέγονται. Εννοώ πως δε γίνεται να μεταφερθούν μέσω του προφορικού λόγου. Χρειάζεται μια καλύτερα δομημένη εκφραστική προσπάθεια για να κοινοποιηθούν. Πολλά πράγματα, όμως, που αξίζουν να ειπωθούν αλλά δε λέγονται, postάρονται. Μια ταινία που είδαμε και μας άρεσε, ένα ντοκυμαντέρ που κάτι έχει να μας πει, ένα τραγούδι, ένα θέμα που μας απασχόλησε ή ακόμη μας απασχολεί, ένα κοινωνικό πρόβλημα, μια πολιτική θέση, απλή γκρίνια - ένας χώρος για να φιλοξενήσει την τεκμηριωμένη μαλακία μας. Ο υποφαινόμενος, διαχειριστής του blogspot, θα ήθελε να ευχαριστήσει τον εαυτό του, όλους τους συντάκτες (εκτός του Mr. Pink, τον οποίο θα κάνουμε ban μόλις αρχίσουν να γράφουν οι άλλοι) και τους επισκέπτες μας. Keep up the good work, everybody!

Εκτός Βαλκανίων, τώρα, πιστεύω ότι αξίζει να σας θυμίσω το βασκικό ΕΤΑ της δεκαετίας του '80, το βορειοϊρλανδικό καθολικό IRA, και τις διαρκείς αναταραχές στο Belfast, και τον πιο κοντινό μας PKK. Τί θα ήταν ο Earl χωρίς την Adele, ο Clarence χωρίς την Alabama, ο Kit χωρίς τη Holly, ο Mickey χωρίς τη Mallory? Ένα μάτσο χαμένοι, για τους οποίους δε θα άξιζε καν να γυριστεί μια ταινία, πόσο μάλλον μια καλή ταινία. Όπως λέει και ο Λουίτζι Πιράντελλο <<έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε>> ένα ρητό που θα πρέπει να έχουν ως μπούσουλα στο μέλλον οι επίδοξοι ηλεκτρονικοί αμφισβητίες του βαθύτατα αντιδημοκρατικού συστήματος που επιδιώκεται να θεσμοθετηθεί. Ήταν πτυχιούχος της ιατρικής σχολής Hollywood Upstairs Medical College, αλλά οι τίτλοι του δε σταματούν εκεί: Mayo Clinic Correspondence School, Club Med School, Female Body Inspector, I went to medical school for four years and all I got was this lousy diploma, σύμφωνα με τα πτυχία που φαίνονται στην πρώτη του εμφάνιση. Μήπως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ψευτοελιτισμός μας, ο νεοπλουτισμός και η καθωσπρέπει political correct συμπεριφορά μας μόνο ένα ψέμα είναι? Ο Manson χρησιμοποιώντας μαχαίρι ή ξυράφι χαράκωσε τον Hinman και του έκοψε το αυτί (θυμίζει κάτι?). 'Who do' ή 'Hoodoo' ακούγονται το ίδιο και προσδιορίζουν εξίσου σημαντικά το τραγούδι, οι στίχοι του οποίου περιέχουν οι ίδιοι μια εκτενή σειρά λογοπαιγνίων για ένα άτομο που εξασκεί πρακτικά το voodoo (κάνει, δηλαδή, hoodoo) σε μια κοπέλα με στόχο την αγάπη της. Γι' αυτούς που πλήρωσαν πάντως τα σπασμένα των επενδυτικών επιλογών της Bear Stearns και των αλλών παιδιών της Γουόλ Στριτ, τους ξεσπιτωμένους Αμερικανούς, δεν φαίνεται να υπάρχει σωτηρία.

Το νόημα που βγαίνει από όλα αυτά δεν διαφέρει από αυτό το ίδιο νόημα που δεν βγαίνει από τον κόσμο και τη ζωή. Εκ της διευθύνσεως...
 

Στα πρόθυρα παγκόσμιου οικονομικού κραχ

«Η οικονομία στις ΗΠΑ μοιάζει με το 1929»

«Κρατισμός» μόνο για τη σωτηρία τραπεζών
Οι τζογαδόροι της Wall Street μπορούν να παίζουν αδαπάνως, αφού πάντα η Fed σπεύδει με δωρεές χρήματος

Οταν το Χρηματιστήριο καταρρέει έρχεται το... ιππικό



Οι καταθέσεις της Northern Rock σώθηκαν, όχι όμως και οι θέσεις εργασίας. Η εθνικοποιημένη πλέον βρετανική τράπεζα ανακοίνωσε ότι θα μειώσει κατά το ένα τρίτο τούς 6.000 εργαζόμενους που απασχολεί, προκειμένου να κάνει οικονομίες, για να ξεπληρώσει τα δάνεια που έχει πάρει από την Τράπεζα της Αγγλίας.


Παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις για το αόρατο χέρι της αγοράς, που ρυθμίζει τις ανισορροπίες και επαναφέρει το σύστημα στην τάξη, από καταβολής καπιταλισμού το σύστημα όταν κινδύνευε προσέτρεχε στην αγκαλιά του κράτους.


Τα τελευταία μάλιστα χρόνια αυτή ακριβώς η πεποίθηση πως ό,τι και να γίνει θα υπάρχει πάντοτε μια Fed, έχει «αποθρασύνει» τους παροικούντες τη Γουόλ Στριτ, που κάθε φορά που αδειάζουν το ταμείο τζογάροντας στις τέσσερις γωνιές του κόσμου από μετοχές μέχρι λογής τίτλους συνδεδεμένους με στεγαστικά δάνεια κ.λπ., αναζητούν σωτηρία, πότε με μείωση των επιτοκίων και πότε με ζεστό χρήμα, «cash».


Το όνομα Μόργκαν έχει συνδεθεί μάλιστα με τη σωτηρία του αμερικανικού καπιταλισμού στα πρώτα του βήματα, όταν οι χρηματιστηριακές κρίσεις έπεφταν σαν το χαλάζι, όπως ακριβώς και τώρα, που η παγκόσμια απορρύθμιση προκαλεί από τα μέσα του '90 αλλεπάλληλες χρηματοοικονομικές κρίσεις (Ασία 1997, Ρωσία 1998, φούσκα dot. Com 2000).




Η πρεμιέρα του J. Ρ. Morgan


Πριν από 100 χρόνια, το 1907 ο Αμερικανός μεγαλοβιομήχανος και τραπεζίτης Τζον Πιερπόντ Μόργκαν -από τα αρχικά του John Pierpont Morgan προέρχεται και η ονομασία της γνωστής επενδυτικής τράπεζας J.P. Morgan- έσπευσε να αποτρέψει την καταστροφή, καθώς ο τότε χρηματιστηριακός πανικός στη Νέα Υόρκη απειλούσε να καταβαραθρώσει εκατοντάδες τράπεζες και χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις.


Ο 70χρονος τότε Μόργκαν, που είχε βγει σχεδόν στη σύνταξη, κατάφερε να αποσπάσει από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών 25 εκατ. δολάρια. Επεισε επίσης τους κορυφαίους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης να βάλουν άλλα 25 εκατ. δολάρια, κλειδώνοντάς τους, σύμφωνα με κάποιες εκδοχές, όλη τη νύχτα στη βιβλιοθήκη του. Εκείνη η κρίση που έχει καταγραφεί ως η πρώτη πιο σοβαρή κρίση στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, πριν από το κραχ του 1929, ήταν μάλιστα η αφορμή για να δημιουργηθεί το 1914 το Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεμάτων, δηλαδή η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, η Federal Reserve Bank, γνωστή ως Fed, που θα ήταν υπεύθυνη για τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος.


Τη δεκαετία του '30, την περίοδο της Μεγάλης Υφεσης, 9.000 αμερικανικές τράπεζες πτώχευσαν, καθώς η αγορά είχε στεγνώσει και πανικόβλητοι καταθέτες σήκωναν τα δολάριά τους από τα γκισέ. Η πρώτη ενέργεια το 1933 του τότε προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ που μόλις είχε εκλεγεί (1932) ήταν να κηρύξει τριήμερη τραπεζική αργία για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.


Βροχή δισεκατομμυρίων


Λίγο καιρό αργότερα ψηφίζεται ο νόμος Γκλας-Στίγκαλ (από τα ονόματα των γερουσιαστών-εισηγητών), ο οποίος προσπαθεί να βάλει τάξη στο βασίλειο της τραπεζικής αναρχίας, που είχε θεωρηθεί βασική αιτία του κραχ και των επιπτώσεών του. Με βάση μάλιστα το νόμο αυτό η τράπεζα J.P. Morgan διαχωρίστηκε στην J.P. Morgan και την Morgan Stanley. Με το νόμο Γκλας-Στίγκαλ που άρχισε να αναθεωρείται προς το πιο νεοφιλελεύθερο στα μέσα του '90, δημιουργήθηκε και «ταμείο σωτηρίας» από τη Fed, το Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC).


Η διάσωση τραπεζών για το καλό του... συστήματος δεν γίνεται πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Το 1972 η FDIC διέσωσε με δανεικά (35,5 εκατ. δολάρια) και αγύριστα την τράπεζα Commonwealth του Ντιτρόιτ, το 1980 ακολούθησε με πενταετές δάνειο 325 εκατ. δολαρίων η διάσωση της First Pennsylvania -η FDIC πήρε πίσω τα λεφτά χωρίς τους τόκους- και το 1984 διασώθηκε η έβδομη τότε μεγαλύτερη αμερικανική τράπεζα Continental Illinois.


Μεταξύ 1986 και 1989 η Fed βοήθησε 296 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με σύνολο ενεργητικού 125 δισ. δολαρίων, καθώς πολλά είχαν πτωχεύσει λόγω «θαλασσοδανείων» που είχαν σχέση με την αγορά ακινήτων.


Το 1998 η επικείμενη πτώχευση του hedge fund Long Term Capital Management που είχε ποντάρει σε λάθος... άλογο με τη ρωσική κρίση του 1998, ανάγκασε... τη Fed να στήσει επιχείρηση σωτηρίας 3,6 δισ. δολαρίων, αναγκάζοντας τους πιστωτές του fund να βάλουν λεφτά για τη διάσωσή του.


Με λεφτά φορολογουμένων


Μεταξύ των «σωτήρων» συγκαταλεγόταν και η Bear Stearns, την οποία έσπευσε για 2 δολάρια και εγγύηση 30 δισ. δολαρίων από τη Fed, δηλαδή από τα λεφτά των φορολογουμένων, να εξαγοράσει την Κυριακή η J.P. Morgan, πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα.


Γι' αυτούς που πλήρωσαν πάντως τα σπασμένα των επενδυτικών επιλογών της Bear Stearns και των αλλών παιδιών της Γουόλ Στριτ, τους ξεσπιτωμένους Αμερικανούς, δεν φαίνεται να υπάρχει σωτηρία.

Ποιον αγαπάς?

Οι άλλοι συντάκτες του blogspot δεν σχετίζονται με οιονδήποτε τρόπο με το παρόν post, όπως επίσης με τα προηγούμενα και επόμενα που υπογράφω, ούτε και συμφωνούν με τα γραφόμενα σε αυτά. Έτσι θα αρχίζουν στο εξής τα posts μου κατά παράκληση του διαχειριστή μας.

Κυκλοφόρησε το 1956 από τον Ellas McDaniel, γνωστότερο ως Bo Diddley, σε ένα επτάιντσο με B-side το "I'm Bad", και συμπεριελήφθη δυο χρόνια αργότερα στο δίσκο Bo Diddley από την Chess. Από τα πιο πολυδιασκευασμένα κομμάτια στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής, εκτελέστηκε μεταξύ άλλων από τους The Jesus and Mary Chain, The Band, The Blues Project, The Doors, George Thorogood, Golden Earring, Juicy Lucy, King Earl Boogie Band, The Meteors, The Misunderstood, Patti Smith, Quicksilver Messenger Service, The Rolling Stones, The Yardbirds, Ronnie Hawkins, Tom Rush, Townes Van Zandt, UFO, The Woolies και Cross Canadian Ragweed. Σ' αυτό το τραγούδι πρωτοχρησιμοποιήθηκε το riff που αργότερα έγινε γνωστό ως "The Bo Diddley Beat". Ο τίτλος: Who Do You Love?

Ποιον αγαπάς, Arlene? Εμένα? Κάποιον άλλο? Έχεις την επιλογή, ακόμη καλύτερα, να διαλέξεις ποιον αγαπάς? Ή, μπορείς να επιλέξεις να αγαπήσεις κάποιον άλλο εκτός από μένα? Αγαπάς τον Diddley? Αγαπάς τον Mr. Pink? Arlene? Ε, Arlene! Who Do You Love?

Ο τίτλος είναι ένα ωραίο λογοπαίγνιο και ο λόγος που το συντακτικά ορθό "whom" απερρίφθη είναι καθαρά φωνητικής φύσεως. "Who do" ή "Hoodoo" ακούγονται το ίδιο και προσδιορίζουν εξίσου σημαντικά το τραγούδι, οι στίχοι του οποίου περιέχουν οι ίδιοι μια εκτενή σειρά λογοπαιγνίων για ένα άτομο που εξασκεί πρακτικά το voodoo (κάνει, δηλαδή, hoodoo) σε μια κοπέλα με στόχο την αγάπη της. Το hoodoo, πολύ διαδεδομένο στον Αμερικανικό Νότο, όπου το θεωρητικό του υπόβαθρο, το voodoo, συνυπάρχει αρμονικά με τις άλλες θρησκείες, αναφέρεται συχνότατα σε τραγούδια μουσικών που εξάσκησαν τα BLUES. Ο ίδιος o Diddley κυκλοφόρησε το 1972 το δίσκο "Got My Own Bag of Tricks", μια αναφορά στο mojo και άλλες έννοιες του hoodoo.

Κι ο Bo περπάτησε 47 μίλια (75,6 km) αγκαθωτού σύρματος, όταν ήταν στη φυλακή, όπου του επέτρεπαν να βγαίνει από το κελί του για μια βόλτα στην περιφραγμένη με αγκαθωτό πλέγμα αυλή για μισή ώρα περίπου τη μέρα. Αυτήν την εκδοχή βρήκα για τα 47 μίλια, αλλά δεν μου πολυαρέσει - όποιος έχει κάποια καλύτερη, ας μου την πει και μένα που μ' αρέσει να μαθαίνω. Χρησιμοποιούσε μια κόμπρα τυλιγμένη γύρω απ' το λαιμό του για γραβάτα, έφτιαξε ένα ολοκαίνουριο σπίτι από δέρμα κροταλία και έβαλε στην κορυφή μια καμινάδα φτιαγμένη από ανθρώπινα κρανία. Κι ύστερα η εικόνα από το νεκροταφείο, η ταφόπλακα, το χέρι, το ορυχείο, παραπομπή στη συνήθεια αυτών που εξασκούν την εν λόγω πρακτική να ξεθάβουν
πτώματα (επειδή τό 'χω σκεφτεί διεξοδικά, είναι ο ευκολότερος τρόπος να βρει κανείς τα οστά που του χρειάζονται, υπάρχουν κι άλλοι, αλλά αυτός είναι ο ευκολότερος). Η βόλτα στην πόλη και ο κροταλίας - μαστίγιο. Η νύχτα ήταν μαύρη αλλά ο ουρανός γαλάζιος και το ice-wagon (στη slang το ασθενοφόρο που πάει να παραλάβει ένα πτώμα) πέταξε, πρόσκρουση, κραυγή. Δεν ξέρω ποιος πέθανε - ήταν θυσία? - ήταν ο πρώην γκόμενος της Arlene? - δεν ξέρω...

Και μάλλον δεν έχει σημασία. Διότι ο στόχος επετεύχθη. Η Arlene είναι πια δική μας. Του Bo, δηλαδή, ο οποίος παίζοντας την κιθάρα του σα νά 'ταν drums σε όλη τη διάρκεια της διήγησης, τραγούδησε την ιστορία της.

Στο κελί 33...

και σε άλλα κελιά των πολιτιστικών ιδρυμάτων, καλλιτεχνικών σαλονιών της Αστυνομικής Διεύθυνσης πρωτευούσης και όχι μόνον δημιουργήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική παράδοση, η οποία είναι γνωστή σε μας ως ρεμπέτικη. Προσωπικά, δεν ακούω ρεμπέτικα, ούτε έχω τις απαραίτητες γνώσεις, ώστε να μιλήσω γι' αυτά. Με ενδιαφέρει, ωστόσο, ο τρόπος παραγωγής των τραγουδιών αυτών, όπως μου τον εξήγησε ένας πολύ καλός μου φίλος, ειδικός (επομένως, αν κάνω λάθος, κάποιος άλλος είναι αυτός που πρέπει να οδηγηθεί στην πυρά). Ο ρεμπέτης, λοιπόν, απ' ό,τι κατάλαβα, αξιοποιούσε τον χρόνο που περνούσε στη στενή (ο οποίος πρέπει νά 'ταν πολύς, διακεκομμένος μεν, αλλά πολύς) δημιουργικά. Έχοντας πρόχειρο το μπαγλαμαδάκι του, έβρισκε την ευκαιρία και την έμπνευση να συνθέσει τραγούδια, τα οποία έσπευδε, μόλις αποφυλακιζόταν, να μοιραστεί στα κουτούκια του Πειραιά με άλλους ανθρώπους, πριν τον ξαναχώσουν μέσα, οπότε και θα ανανέωνε το ρεπερτόριό του (και πάει λέγοντας). Φαντάζομαι πως πολλές κινηματογραφικές ταινίες της εποχής επενδύθηκαν μουσικά με προϊόντα αυτής της παράδοσης. Ασφαλώς, υπάρχει αμερικανικό αντίστοιχο και μ' αυτό πρόκειται να ασχοληθώ: το Lucifer Rising.

Είναι η πιο γνωστή ταινία του σκηνοθέτη Kenneth Anger μαζί με τις "Inauguration of the Pleasure Dome" (για την ακρίβεια η πιο διαδεδομένη εκδοχή της είναι αυτή του 1966, ένα recut με τίτλο "Sacred Mushroom Edition") και "Invocation Of My Demon Brother" (του 1969 με πρωταγωνιστές τα μέλη των Rolling Stones). Είναι μία ακόμη μικρού μήκους ταινία του Kenneth Anger και μία από τις 16 σωζόμενες από ένα σύνολο 29 ταινιών. Είναι, τέλος, η προτελευταία, κατά πάσα πιθανότητα, από όσες ανήκουν στον Magick Lantern Cycle, έναν κύκλο δέκα ταινιών, ο οποίος άνοιξε το 1947 με τα "Fireworks" και έκλεισε το 1979 με μία περικεκομμένη εκδοχή του πρωτοεμφανισμένου το 1950 "Rabbit's Moon". Η παραγωγή ξεκίνησε το 1969 με βασική πρωταγωνίστρια τη μούσα του Mick Jagger Marianne Faithfull στο ρόλο της Lilith. Η διανομή στους ανδρικούς ρόλους ήταν κάπως ακαθόριστη, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Αξίζουν αναφορά οι συμμετοχές των Chris Jagger (αδερφού του Mick), Jimmy Page (των Led Zeppelin) και Bobby Beausoleil (πρώην μέλους του συγκροτήματος του Arthur Lee The Grass Roots, το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Love).

Η σύνθεση του soundtrack ανατέθηκε στον Jimmy Page. Παρένθεση: ο Page και οι Zeppelin δεν ήταν ακόμη ονόματα - το 1969 κυκλοφόρησαν τα I και II και πραγματοποίησαν την πρώτη τους εμφάνιση σε αμερικανικό έδαφος ως support των Country Joe & the Fish του μεγάλου Joe McDonald σε συναυλία τους στο Fillmore West. Ο Page συνδέθηκε με τον Anger χάρη στο κοινό τους ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό. Έφτιαξε την μουσική για την ταινία και την παρέδωσε στον Anger, ο οποίος ολοκλήρωσε την ταινία το 1972. Ωστόσο, κάτι συνέβη... σύμφωνα με τον Anger, ο Page δεν κατάφερε να συνθέσει αρκετή μουσική παρά τα τρία χρόνια αναμονής. Ο Page αρνήθηκε την κατηγορία αυτή και ανταπέδωσε με άλλες και ο Anger, ο οποίος είχε ήδη τσακωθεί με τον Jagger εγκατέλειψε το project, μόνο, όμως, για να επανέλθει σ' αυτό αργότερα προς τα τέλη της δεκαετίας. Ωστόσο, κάποια πράγματα ήταν πλέον διαφορετικά...

Το 1969 ο Beausoleil φαίνεται ότι, μεταξύ άλλων, είχε λειτουργήσει ως ενδιάμεσος στην πώληση μιας ποσότητας μεσκαλίνης στο σύλλογο μοτοσυκλετιστών Straight Satans για λογαριασμό του δασκάλου μουσικής Gary Hinman. Η μεσκαλίνη ήταν, όμως, αθλίας ποιότητας, οι μοτοσυκλετιστές ήθελαν πίσω τα λεφτά τους, τα ζητούσαν από τον Beausoleil, αυτός τά 'χε δώσει στον Hinman, τα ζήτησε πίσω, ο Hinman αρνήθηκε, ο Beausoleil πήγε μαζί με τις Susan Atkins και Mary Brunner στο σπίτι του για να τον "πείσει" και, ενώ βρισκόταν εκεί κρατώντας τον Hinman "όμηρο στο ίδιο του το σπίτι", εμφανίστηκε ο Charles Manson, μέλος της περιβόητης οικογενείας του οποίου ήταν ο Beausoleil, ο οποίος τον είχε ενημερώσει δια τηλεφώνου, διότι τα χρήματα θεωρούνταν περιουσία της οικογενείας. Ο Manson χρησιμοποιώντας μαχαίρι ή ξυράφι χαράκωσε τον Hinman και του έκοψε το αυτί (θυμίζει κάτι?). Την επόμενη μέρα ο Beausoleil μαχαίρωσε το θύμα μέχρι θανάτου και εγκατέλειψε το σπίτι. Στις 6 Αυγούστου συνελήφθη και τον Απρίλιο του επομένου έτους καταδικάστηκε σε θάνατο, ωστόσο τη γλίτωσε καθώς λίγο αργότερα η θανατική καταδίκη κρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια αντισυνταγματική και η ποινή του μετετράπη σε ισόβια κάθειρξη.

Στη φυλακή τον βρήκε ο Anger και του ανέθεσε τη σύνθεση του soundtrack του Lucifer Rising. Με τη άδεια της διεύθυνσης της φυλακής κατάφερε και έφτιαξε τη μουσική που συνόδεψε τελικά την ταινία. Ήταν το πρώτο soundtrack που ηχογραφήθηκε μέσα σε μια φυλακή. Κυκλοφόρησε σε cd το 2004. Δεν έχω δει την εκδοχή του '72 με την μουσική του Page και δεν ξέρω καν αν υπάρχει πια... θά 'θελα, όμως, να τη δω. Η ταινία γνώρισε μεγάλη διάδοση, στους χώρους, στους οποίους απευθυνόταν βέβαια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80. Αναφορά σ' αυτή γίνεται στο ντοκυμαντέρ του Nikolas Schreck "Charles Manson Superstar" (1989), σε συνάρτηση ασφαλώς με τις δραστηριότητες του Beausoleil, ο οποίος, από εκεί που προοριζόταν για πρωταγωνιστής της, ήταν τελικά αυτός που την έντυσε μουσικά.

"I can't stop masturbating"! Θιχτήκατε?

Αυτός είναι ο τίτλος ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος εγγλέζικου ντοκυμαντέρ παραγωγής της Spun Gold TV για το Channel 4 που είδα πρόσφατα. Το ντοκυμαντέρ παρακολουθεί το πρόβλημα δύο αντρών (ενός ετεροφυλόφιλου και ενός ομοφιλόφιλου) που είναι ο εθισμός τους στον αυνανισμό, αλλά και την προσπάθειά τους να το ξεπεράσουν. Και οι δύο έχουν φτάσει σε ακραία σημεία (γύρω στις 15 φορές την ημέρα), ενώ ο εθισμός είναι μεγαλύτερος και από τον εθισμό σε βαριά ναρκωτικά. Όταν είναι στο σπίτι, ο πρώτος ψάχνει για πορνογραφικό υλικό στο ίντερνετ, ενώ ο δεύτερος προτιμά τα σεξουαλικά του παιχνίδια.Δεν μπορούν να μείνουν για πολλή ώρα έξω, διότι πρέπει να ικανοποιούν συνεχώς την ανάγκη τους και γι' αυτό αναζητούν ασταμάτητα μια τουαλέτα. Ο πρώτος πηγαίνει στην Αμερική, δοκιμάζει κυρίως εναλλακτικούς τρόπους για να το ξεπεράσει, όπως εναλλακτική ιατρική, συμμετοχή σε μία θρησκευτική οργάνωση, και τελικά τα καταφέρνει με μία ινδιάνικη μέθοδο. Ο δεύτερος ακολουθεί μία επιστημονική μέθοδο και με την βοήθεια του ψυχολόγου τα καταφέρνει.

Οι περισσότεροι, στους οποίους είπα για αυτό το ντοκυμαντέρ, κοροϊδεύανε. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχω καλή μεταδοτικότητα, όπως θα έχετε καλάβει. Μετά, κάθισα και σκέφτηκα ότι πολλοί από εμάς μπορεί να έχουμε τέτοια προβλήματα, όχι βέβαια σε τόσο ακραίο βαθμό. Στην κλειστή κοινωνία που ζούμε, στην κοινωνία όπου οι πόρτες είναι κλειστές και κυριαρχεί η απομόνωση, βρίσκουμε καταφύγιο στο ίντερνετ. Ένας λόγος ακόμα που γράφω για το θέμα αυτό είναι ότι ούτε σε είκοσι χρόνια δεν περιμένω να δω την ελληνική τηλεόραση να γυρίζει ντοκυμαντέρ, στο οποίο να ασχολούνται με ένα τόσο σύγχρονο και πραγματικό πρόβλημα. Τα ταμπού και οι προκαταλήψεις είναι αναπόσπαστο στοιχείο της χώρας μας. Μήπως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ψευτοελιτισμός μας, ο νεοπλουτισμός και η καθωσπρέπει political correct συμπεριφορά μας μόνο ένα ψέμα είναι?

Αντίο Dr. Nick!

Όταν παρακολουθώ μία ταινία δίνω μεγαλύτερη προσοχή στους δευτερεύοντες χαρακτήρες, παρά σε οτιδήποτε άλλο σ' αυτή. Με κάνουν να νοιώθω πιο άνετα και χαλαρά, ακόμη και σε δραματικές σκηνές, και να αποστασιοποιούμαι ή να ταυτίζομαι, ανάλογα με την περίσταση, αποδομώντας την πλοκή και επιλέγοντας την οπτική γωνία που μου ταιριάζει (ειδικά όταν δε συμπαθώ τους πρωταγωνιστές ή τους χαρακτήρες που υποδύονται). Ο κάθε δευτερεύων χαρακτήρας έχει να πει ο ίδιος μια ιστορία, είτε για τον εαυτό του, είτε για τους πρωταγωνιστές, και πάντα η δική του εκδοχή μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα, καθώς δεν έχει το άγχος του πρωταγωνιστή και αμβλύνει έτσι τα πιθανά τραγικά ή κωμικά στοιχεία της ταινίας.

Παρακολουθώ την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων The Simpsons από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (ναι, τα προηγούμενα ήταν εισαγωγή). Το 1991 έκανε την εμφάνισή του σ' αυτή ένας νέος χαρακτήρας, ο Dr. Nick Riviera και έγινε σχεδόν αμέσως ένας από τους αγαπημένους μου. Το επεισόδιο είχε τον τίτλο Bart Gets Hit by a Car και δεν ξέρω πότε πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα. Έκτοτε, συμμετείχε σε πολλά επεισόδια, αν και μόνο σε δέκα ως ομιλών χαρακτήρας. Από το επεισόδιο Much Apu About Nothing συμπεραίνει κανείς πως δεν ήταν Αμερικανός πολίτης, αλλά παράνομος μετανάστης. Εικάζεται πως καταγόταν από την Αργεντινή, αλλά κάτι τέτοιο δε δηλώνεται πουθενά στη σειρά με ρητό τρόπο. Ο σχεδιασμός του χαρακτήρα βασίστηκε στον Gábor Csupó, animation executive producer των επεισοδίων των πρώτων κύκλων της σειράς, και η χαρακτηριστική φωνή του (Hank Azaria) ήταν εμπνευσμένη από το χαρακτήρα Ricky Ricardo (Desi Arnaz) της σειράς I Love Lucy.

Ήταν πτυχιούχος της ιατρικής σχολής Hollywood Upstairs Medical College, αλλά οι τίτλοι του δε σταματούν εκεί: Mayo Clinic Correspondence School, Club Med School, Female Body Inspector, I went to medical school for four years and all I got was this lousy diploma, σύμφωνα με τα πτυχία που φαίνονται στην πρώτη του εμφάνιση. Η κλινική του ήταν walk-in, βρισκόταν στη διεύθυνση 44 Bow Street και μπορούσε κανείς να τον βρει στα τηλέφωνα 555-NICK και 1-600-DOCTORB (το B δηλώνει τη λέξη bargain). Εμφανιζόταν συχνά σε telemarketing και συχνά μετέτρεπε τις εγχειρήσεις του σε τηλεοπτικά shows, ενώ ήταν και ο εφευρέτης του Spiffy, το οποίο παρουσιάζει στο επεισόδιο Saturdays of Thunder και χαρακτηρίζεται ως the 21st century stain remover. Ο υποδηλούμενος εθισμός του στις ναρκωτικές ουσίες και οι αγωνιώδεις προσπάθειές του, ώστε να μη χρειαστούν οι ασθενείς του ιατροδικαστική εξέταση, τον κατέστησαν παρεξηγημένη φιγούρα.

Εντάξει, είχε κάπως παράδοξες μεθόδους και κάποιοι τον χαρακτήρισαν κομπογιαννίτη, όπως η Marge που είχε πει ότι δεν είναι καν γιατρός, αλλά εγώ θυμάμαι το γέλιο. Και την εχεμύθεια. Στην κλινική του Dr. Nick δε χρειαζόταν να σκαρφίζεσαι ιστορίες για να δικαιολογήσεις το πώς βρέθηκε εκείνη η σφαίρα στα έντερά σου. Ο Dr. Nick σε συμβούλευε να σκεφτείς μια ιστορία για να πεις στο δικαστήριο, ενώ σημείωνε στα χαρτιά του τη διάγνωση: ληστεία κάβας. Και, φυσικά, ήταν πιο οικονομικός από τον άλλο γιατρό της σειράς. Και πιο πρόθυμος: αναλάμβανε όλες τις υποθέσεις. Και, σίγουρα, πιο εφευρετικός. Στο επεισόδιο The Girl Who Slept Too Little τον βλέπουμε να ξεθάβει πτώματα στο νεκροταφείο για να χρησιμοποιήσει τα μέλη και τα όργανά τους στις εγχειρήσεις του. Για να είναι φτηνός από κάπου πρέπει να γίνουν περικοπές. Ωστόσο, αν και δημιουργήθηκε για να σατιρίσει τους ανήθικους εκείνους γιατρούς που εξασκούν την ιατρική μόνο για τα χρήματα χωρίς καμία ηθική και κανένα ενδιαφέρον για την υγεία των ασθενών τους, το ιατρικό περιοδικό Canadian Medical Association Journal (που από ό,τι έχω καταλάβει είναι σοβαρό έντυπο) συμπεραίνει πως είναι ένα από τα καλύτερα μοντέλα γιατρών.

Αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν η φράση Hi, everybody! που έλεγε όταν έμπαινε σε ένα δωμάτιο, για να ακολουθήσει η απάντηση Hi, Dr. Nick! με μεγάλο ενθουσιασμό και χαρά, ακόμη και αν δεν ταίριαζε στην περίσταση. Και φυσικά οι διάφορες παραλλαγές αυτής της φράσης, όπως Guten Tag, everybody! από την αυστριακή εκδοχή του, Shalom, everybody! από την εβραϊκή εκδοχή του και Hi frozen body! απευθυνόμενος στο γέρο Jasper, ο οποίος κλείστηκε στο ψυγείο του mini-market και πάγωσε. Αντιστρόφως, στο επεισόδιο με τον Mel Gibson είναι ο ηθοποιός που λέει Hi, everybody! και ο γιατρός που απαντά Hi, Mr. Gibson.

Εκτός της σειράς, οι ημιπαράνομες δουλειές του Dr. Nick, απ' ό,τι φαίνεται, περιλαμβάνουν τη χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου στον Theodore Whatchewtalkinaboutwillis Cleaver (αργότερα έγινε γνωστός ως Jenna Jameson) για 40$ και την εξέταση του κόλπου της Kate Moss, όπου έβγαλε την περίφημη διάγνωση Hi, everybody! Well, it seems to me that her head is full of shit.

Τις προάλλες, λοιπόν, που έβλεπα την ταινία τρομοκρατήθηκα, όταν είδα ένα τεράστιο κομμάτι γυαλιού να πέφτει πάνω του. Εκείνος είπε Bye everybody!, σαν να μη συνέβη τίποτε φοβερό, και πέθανε. Κάποιοι λένε πως οι παραγωγοί της σειράς θα τον "αναστήσουν". Δεν ξέρω. Δεν πρέπει να ήταν από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες. Λίγο η έλλειψη επαγγελματισμού (άλλοι το είπαν ανικανότητα!), λίγο η προθυμία του να αναλαμβάνει αμφισβητούμενες, παράνομες, κάπως βρόμικες υποθέσεις, όλα αυτά τον έκαναν κάπως σκοτεινό σα χαρακτήρα. Και το σκοτεινό του στοιχείο αναμειγνυόταν με τον πρόσχαρο χαιρετισμό και το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό, πέρα από τα ξεπλυμένα cliché της σύγχρονης pop κουλτούρας.

Bye, Dr. Nick!

Η ελευθερία διακίνησης ιδεών δεν θα φιμωθεί!

Αυτό είναι το δόγμα κάθε εξουσίας και προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται συγχρονισμένα και παγκόσμια πλέον οι νομοθετικές, και εκτελεστικές εξουσίες πάντα με την αρωγή των κατασταλτικών δυνάμεων. Επικαλούμενοι την ασφάλεια των πολιτών από "ανώνυμες συκοφαντίες" προσπαθούν να πλήξουν την ανωνυμία, ένα από τα πιο δυνατά χαρακτηριστικά του διαδικτύου, τον σκόπελο στον οποίο προσκρούουν οι απόπειρες ελέγχου του.

Το "φωτεινό" παράδειγμα της Κίνας μερικά χρόνια πριν, ακολουθούν πιστά πολλές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Οι αρχές της Κίνας συνέλαβαν 61 άτομα επειδή εξέφρασαν τις απόψεις τους στο διαδίκτυο με αποτέλεσμα να καταστεί η χώρα η μεγαλύτερη στον κόσμο φυλακή για διαφωνούντες μέσω του διαδικτύου, αναφέρεται σε σημερινή ανακοίνωση της εδρεύουσας στο Παρίσι οργάνωσης Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα.

Η Ιταλική κυβέρνηση έχει την αποκλειστικότητα στον τσαμπουκά και στο κλείσιμο ιστοσελίδων στο ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ. Οι Ιταλοί ενεργούν ακριβώς όπως η Κίνα στο θέμα της ελευθερίας στο διαδίκτυο. Βαφτίζει τις ιστοσελίδες τρομοκρατικές και επεμβαίνει η αντιτρομοκρατική αστυνομία χωρίς εισαγγελική κάλυψη κλπ.

Στην Ελλάδα, η πρώτη προσπάθεια φίμωσης και καταστολής στο διαδίκτυο αφορά την υπόθεση του blogme.gr ενώ αυτές τις μέρες για δεύτερη φορά γίνεται προσπάθεια καταστολής της ελεύθερης έκφρασης, με αφορμή μηνύσεις που υπέβαλαν επώνυμοι διαπλεκόμενοι στο blogpress-gr. Με αφορμή αυτή την υπόθεση, ετοιμάζεται νομοσχέδιο με σκοπό να περιοριστεί και να ελεγχθεί η ελεύθερη διακίνηση ιδεών.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρομοκρατημένη και σε βαθιά θεσμική κρίση εξουσίας, που με τρομονόμους προσπαθεί να κρύψει τη διαφθορά της και να εκφοβίσει οποιαδήποτε πηγή ενημέρωσης δεν ελέγχεται, δεν χειραγωγείται... αλλά απελευθερώνει τον δυναμισμό, την ορμή και την αυθεντικότητα της νέας εποχής.

Συγκεκριμένα, δημόσιο πρόσωπο μήνυσε το Blogme.gr για δυσφήμιση και άσεμνο σατιρικό περιεχόμενο. Το πρόσωπο αυτό σατιρίζονταν μέσα από τις σελίδες κάποιου άλλου blog, το οποίο ήταν καταχωρημένο στο directory του Blogme και στις υπηρεσίες ροής RSS. Ακολούθησαν: σύλληψη, κατάσχεση του σκληρού δίσκου, παραμονή στο κρατητήριο και προσαγωγή στην εισαγγελία.

Αν η κριτική, ο σχολιασμός και η σάτιρα ποινικοποιούνται, και ειδικά ενός δημοσίου προσώπου, τότε για ποιά ελευθεροτυπία μιλάμε, για ποιά ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ποιά ελευθερία λόγου...

Με το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών, η Ελληνική Κυβέρνηση, ετοιμάζει νομοθετικό πλαίσιο, με το οποίο τα blogs, θα υπάγονται και θα δίνουν αναφορά στο ΕΣΡ, ενώ παράλληλα, όλοι οι bloggers θα είναι υποχρεωμένοι να γράφουν στη κεντρική τους σελίδα, το όνομα του βασικού διαχειριστή.

Πρώτον, οι διαχειριστές των blogs ενημερωτικού χαρακτήρα θα έχουν την ευθύνη να αναγράφουν στην κεντρική ιστοσελίδα τον κατά νόμου υπεύθυνο του blog.

Δεύτερον, το νομοσχέδιο επιφυλάσσει στα αδικήματα που τελούνται μέσω των blogs προβλέψεις ανάλογες με αυτές του νόμου περί Τύπου.

Τρίτον, διευκολύνεται η πρόσβαση των διωκτικών αρχών στα ηλεκτρονικά ίχνη ώστε να αποκαλύπτεται με πιο γρήγορες διαδικασίες ο υπεύθυνος μιας συκοφαντικής ή εκβιαστικής δημοσίευσης.

Τέταρτον, το ΕΣΡ αποκτά δικαίωμα παρέμβασης σε περίπτωση που οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες ή το audio και video υλικό που αναρτάται σε κάποιο blog δημιουργούν ζητήματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η συντηρητική και μεσαιωνικοσκοταδιστική λαίλαπα της αδέξιας , επάρρατης και επηρμένης Δεξιάς σαρώνει και το πιο σημαντικό αγαθό του αιώνα μας την επικοινώνια , επιχειρεί να βάλει καλούπια στο θέμα της ελευθερίας έκφρασης και μας γυρνάει στην εποχή όπου βιβλία και ιδέες όχι απλά αποδοκιμάζονταν αλλά εξευτελίζονταν δια της οδού του καψίματος.

Η αδυναμία πρακτικής αντιπολίτευσης και παραγωγής ουσιώδους πολιτικού λόγου του συνόλου των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι εμφανής και στο φλέγον ζήτημα των blogs.... Ενός σύγχρονου θέματος μα τόσο διαχρονικού συνάμα αφού <<μεγάλοι αδερφοί>> υπήρχαν και θα υπάρχουν, και όπως φαίνεται πλέον και η αστυνομία της σκέψης είναι προ των πυλών... Στρατιωτική πειθαρχία και υποταγή στα κελεύσματα της εξουσίας και σιωπή των διαφορετικών απόψεων και εκτιμήσεων είναι η εφαρμογή του οργουελιανού μοντέλου στη πράξη από μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση από κοντά, που υιοθετούν από κοινού, αντιδημοκρατικά μέτρα για να περιορίσουν ή να νομίσουν ότι περιορίζουν το τσουνάμι των cyber-αγωνιστών ή απλά εκφραστών διαφορετικών θέσεων....

Όπως λέει και ο Λουίτζι Πιράντελλο <<έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε>> ένα ρητό που θα πρέπει να έχουν ως μπούσουλα στο μέλλον οι επίδοξοι ηλεκτρονικοί αμφισβητίες του βαθύτατα αντιδημοκρατικού συστήματος που επιδιώκεται να θεσμοθετηθεί.

Love makes the world go round.

Kit Carruthers και Holly Sargis (Terrence Malick's "Badlands", 1973), Early Grayce και Adele Corners (Dominic Sena's "Kalifornia" 1993), Clarence Worley και Alabama Whitman (Tony Scott's "True Romance", 1993), Mickey Knox και Mallory Knox (Oliver Stone's "Natural Born Killers", 1994): όλα αυτά τα κινηματογραφικά ζευγάρια είναι εμπνευσμένα από τους Charles Starkweather και Caril Ann Fugate, τους οποίους συναντά κανείς με τα πραγματικά τους ονόματα στο τηλεοπτικό "Murder in the Heartland" (1993, με τους Tim Roth και Fairuza Balk στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) του Robert Markowitz και στο "Starkweather" (2004, πολύ κακή ταινία, γαμώτο) του Byron Werner. Το να ονομάζει κανείς την ταινία του "Starkweather", της αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος της γοητείας της, καθώς ο ρόλος της Fugate στην ιστορία τους ήταν εξίσου σημαντικός: τί θα ήταν ο Earl χωρίς την Adele, ο Clarence χωρίς την Alabama, ο Kit χωρίς τη Holly, ο Mickey χωρίς τη Mallory? Ένα μάτσο χαμένοι, για τους οποίους δε θα άξιζε καν να γυριστεί μια ταινία, πόσο μάλλον μια καλή ταινία.

Το ζευγάρι αυτό ενέπνευσε τόσους σκηνοθέτες και αυτό δεν έγινε τυχαία. Ο Starkweather δεν ήταν έξυπνος. Αντιθέτως, συγκρινόμενος με τον Manson (IQ 121), ας πούμε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ηλίθιος. Ούτε οι έντεκα δολοφονίες του μπορούν να συγκριθούν με τα τρεις χιλιάδες θύματα, για τα οποία ομολόγησε ο Henry Lee Lucas (ασχέτως του ότι καταδικάστηκε κι αυτός μόνο για έντεκα από αυτά). Ούτε καν φρικιαστικές ήταν σε σύγκριση με τη "δουλειά" του Jeffrey Dahmer με τις νεκροφιλικές και κανιβαλιστικές του τάσεις. Δεν υπήρξε κάποιο μυστήριο, όπως αυτό του Jack the Ripper, ο οποίος ποτέ δεν αναγνωρίστηκε και κανείς δεν ξέρει, αν ήταν καν ένα υπαρκτό πρόσωπο (τα θύματα, όμως, σκοτώθηκαν και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο). Τί ήταν αυτό που έκανε τον Charlie τὀσο ελκυστική φιγούρα για τους κινηματογραφιστές, έναν pop star της εποχής του, κάποιον με τόσες αναφορές στο πρόσωπό του 49 χρόνια μετά την εκτέλεσή του στην ηλεκτρική καρέκλα?

Προφανώς, το ενδιαφέρον γύρω από τον Starkweather πηγάζει από το γεγονός ότι υπήρχε και η Fugate. Και η Caril δεν ήταν, ασχέτως με το τί ειπώθηκε αργότερα στα δικαστήρια, απλώς ένα κομμάτι της ιστορίας του Charlie, οργανικό ή όχι. Μπορεί να μη σήκωσε το χέρι της για να σκοτώσει κανένα από τα έντεκα θύματα. Μπορεί να μη συμφωνούσε με τις δολοφονίες. Μπορεί να μην καταλάβαινε τί συνέβαινε (δεν το πιστεύω, αλλά είναι ένα ενδεχόμενο). Όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Charlie χωρίς την Caril, ούτε την Caril χωρίς τον Charlie: η Fugate ήταν αυτή η ίδια η ιστορία του Starkweather. Ή, καλύτερα, δεν υπήρξε καν ποτέ ο Starkweather: υπήρξε το ζευγάρι Starkweather-Fugate! Δεν ενδιαφέρομαι για τις ψυχολογικές πτυχές του θέματος, γι' αυτό θα τις αφήσω στους ψυχολόγους. Το θέμα του άρθρου είναι ο έρωτας, γι' αυτό και θα γίνει αναφορά μόνον στους τρεις πρώτους φόνους, καθώς τα κίνητρα των υπολοίπων είναι ξένα προς αυτό το θέμα: θα τους αφήσω στους εγκληματολόγους. Το βασικό κίνητρο των τριών πρώτων φόνων ήταν η εκδίκηση. Όχι, όμως, η εκδικητική ζήλεια που οδηγεί κάποιους αξιολύπητους χαμένους με βαρετές δουλειές να σκοτώσουν τον γκόμενο της γυναίκας τους ή κάποιον άλλο εξίσου αξιολύπητο χαμένο με εξίσου βαρετή δουλειά. Ήταν μια εκδίκηση χωρίς μίσος, χωρίς κανένα προσωπικό συναίσθημα, μια δήλωση αγάπης προς την Caril, πρακτικά ένα δώρο. Ο Charlie δε σκότωσε αυτούς τους τρεις ανθρώπους, αλλά όλα αυτά που εκείνοι εκπροσωπούσαν, χωρίς να τίθεται θέμα απόδοσης δικαιοσύνης, χωρίς να τίθεται θέμα προσωπικού μίσους. Όποιος κι αν ήταν στη θέση αυτών των τριών ανθρώπων, έπρεπε να πεθάνει.

Στις 30 Νοεμβρίου 1957 σε ένα βενζινάδικο στο Lincoln, Nebraska, ο Charlie είδε ένα λούτρινο σκυλάκι, το οποίο θα ήθελε να αγοράσει ως δώρο για την αγαπημένη του Caril. Ωστόσο, δεν είχε αρκετά χρήματα και ο υπάλληλος του βενζινάδικου δε δέχτηκε την πιστωτική του κάρτα. Ξημερώματα της επόμενης μέρας, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, ο Starkweather επέστρεψε στο βενζινάδικο, αγόρασε ένα πακέτο τσιγάρα Camel από τον υπάλληλο (τον ίδιο που είχε αρνηθεί να πληρωθεί με την πιστωτική κάρτα), ο οποίος δούλευε μόνος του νυχτερινή βάρδια, και έφυγε. Επέστρεψε μετά από λίγο, αγόρασε τσίχλες και έφυγε πάλι. Την τρίτη φορά μπήκε μεταμφιεσμένος με μία μπαντάνα και ένα καπέλο που έκρυβε τα κόκκινα μαλλιά του. Ο υπάλληλος ήταν απασχολημένος δουλεύοντας σ' ένα καρμπυρατέρ και δεν κατάλαβε ότι κάποιος είχε μπει στο μαγαζί, ώσπου ένοιωσε την καραμπίνα του Starkweather στην πλάτη του. Ο Charlie τον οδήγησε πρώτα στο ταμείο, από όπου πήρε 100$, και στη συνέχεια στο αυτοκίνητό του. Οδήγησε προς ένα απόμερο μέρος, το σπίτι της Bloody Mary, μιας τρελής γριάς, και εκεί τον ανάγκασε να βγει από το αυτοκίνητο. Σύμφωνα με την κατάθεση του Starkweather, ο υπάλληλος του επιτέθηκε, άρχισαν να παλεύουν, το όπλο εκπυρσοκρότησε και ο υπάλληλος χτυπήθηκε στα γόνατα και ακινητοποιήθηκε. Τότε, ο Charlie τον αποτελείωσε πυροβολώντας τον στο κεφάλι. Συμπέρασμα: αν ο υπάλληλος είχε δεχτεί την πιστωτική εξαρχής, θα είχε ακόμη το κεφάλι του πάνω στους ώμους του και πιθανότατα θα είχε αποτρέψει τη σφαγή που ακολούθησε. Θα είχε, όμως, στερήσει μ' αυτόν τον τρόπο από την ανθρωπότητα την αγαπημένη μου ιστορία αγάπης. Thank you, Robert Colvert!

Στις 21 Ιανουαρίου 1958 επισκέφτηκε το σπίτι της Caril, έχοντας μαζί του ένα τουφέκι. Ήθελε, σύμφωνα με την κατάθεσή του, να προσκαλέσει τον πατριό της Caril για κυνήγι. Η μητέρα της Caril που του άνοιξε την πόρτα τον έδιωξε λέγοντας του να σταματήσει να βλέπει την κόρη της. Φεύγοντας απ' το σπίτι ο Charlie άφησε εκεί το τουφέκι του. Λίγο αργότερα επέστρεψε για να το πἀρει πίσω και τότε η μητέρα της Caril τον πέταξε έξω κυριολεκτικά με τις κλωτσιές. Ο Charlie πήγε σ' έναν κοντινό τηλεφωνικό θάλαμο, τηλεφώνησε στη δουλειά του πατριού της Caril και είπε ότι ο Marion Bartlett (το όνομα του πατριού) ήταν άρρωστος και δε θα μπορούσε να δουλέψει για μερικές μέρες. Επέστρεψε στο σπίτι και περίμενε έξω απ' αυτό, ώσπου η Caril επέστρεψε και, αφού της είπε τί είχε προηγηθεί, εκείνη μπήκε μέσα και εκείνος την ακολούθησε. Η μητέρα της, ως φαίνεται, του επιτέθηκε και εκείνος την έσπρωξε αρκετές φορές, ώσπου να πάρει στα χέρια του το όπλο του. Τότε, μπήκε στο δωμάτιο ο πατριός κρατώντας ένα σφυρί και ο Charlie τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Η μητέρα της Caril του επιτέθηκε με ένα κουζινομάχαιρο, αλλά εκείνος την πυροβόλησε στο πρόσωπο και την αποτέλειωσε χτυπώντας τη με το κοντάκι του τουφεκιού. Συμπέρασμα: αν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός, τύφλα να 'χει ο πεθερός. Είναι βασικός κανόνας μιας πετυχημένης σχέσης να βγουν από τη μέση τα πεθερικά.

Δε λυπάμαι κανένα από τα τρία πρώτα θύματα των Starkweather-Fugate. Το μόνο που μου έμεινε από αυτή την ιστορία είναι η εικόνα του έρωτά τους. Ο ρομαντισμός σ' αυτήν την ιστορία, ούτε πολύ ακραίος ούτε πολύ ήπιος, είναι πραγματικά συγκινητικός. Για ένα λούτρινο σκυλάκι, ένα δώρο... 'Cause Love makes the world go round. And Love kills people. 'Til you and I die, and die, and die again. 'Til death do us part.

Φασουλήδες, μακριά, κι εσείς, παλιάτσοι!

(Απάντηση σε άρθρο της κας Ellie, 22 Φεβ 2008,
http://ellietz.blogspot.com/)

Προφανώς, είναι μια άποψη, η οποία "φοριέται" πολύ τον τελευταίο καιρό. Την περασμένη Παρασκευή ολοκληρώθηκαν εργασίες διεθνούς συνεδρίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, σχετικά με τον ονομαζόμενο "αλβανικό πολιτισμό". Απόψεις που προβλήθηκαν από "Έλληνες" "επιστήμονες" ζητούσαν την επιστροφή τμήματος της Ελλάδας, από την Ήπειρο ως και το Αντίρριο (!), στους "ιστορικούς ιδιοκτήτες" αυτής της γης, τους Τσάμηδες. Τώρα, η κα Ellie γράφει στο blogspot της πως δεν καταλαβαίνει το λόγο, για τον οποίο δεν πρέπει να σχηματιστεί αλβανικό κόμμα στην Ελλάδα. Η ελευθερία του λόγου είναι, καλώς ή κακώς, αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη ενός δημοκρατικού καθεστώτος. Δε θα την αμφισβητήσω. Θα αντιταχθώ, όμως, στην ασυδοσία του λόγου, στους παρηκμασμένους εκ του καναπέως χαρτογράφους, οι οποίοι αναδιανέμουν τη γη γνωρίζοντας τα πάντα και έχοντας το θράσος να μην μπορούν να ανέχονται κανένα να λέει... Δεν είμαι εθνικιστής και δε φημίζομαι για τον πατριωτισμό μου. Χαίρομαι, ωστόσο, πού είμαι πολίτης μιας ελεύθερης, στα πλαίσια του εφικτού, χώρας. Αυτό μου επιτρέπει να κάθομαι στο γραφείο μου και να γράφω αυτές τις ταπεινές γραμμές. Και χαίρομαι που το ίδιο επιτρέπεται και στην κα Ellie και στους άλλους πολίτες της χώρας.

Η χώρα μας έχει κάποια προβλήματα, όπως όλες οι χώρες του κόσμου. Στις περισσότερες τα προβλήματα αυτά είναι κατά κύριο λόγο εσωτερικά (ΗΠΑ, Γαλλία). Η Ελλάδα αναλώνεται, δυστυχὠς, σε ατέρμονες συζητήσεις για ασήμαντα γεγονότα και ο τηλεθεατής, αβοήθητος, ποδηγετείται από τις στρατιές των παραδημοσιογραφικών σούργελων, των κάθε λογής Τριανταφυλλόπουλων, Αναστασιάδηδων, Ζαχόπουλων και γιατί όχι του Άδωνι, τον οποίο αναφέρετε στο άρθρο σας. Ωστόσο, ο Άδωνις είναι δημιούργημα της εποχής, κα Ellie. Ακόμη περισσότερο, εσείς και οι ομοϊδεάτες σας, ως άλλοι δόκτορες Frankenstein, τον δημιουργήσατε, όπως οι προκάτοχοί σας δημιούργησαν τον Hitler. Δεν γνωρίζω ποιά πολιτική παράταξη εκπροσωπείται, αλλά γνωρίζω οτί την απεχθάνομαι εξίσου με το ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ, τους βλάκες του ΠΑΣΟΚ και τους ηλίθιους, που νομίζουν ότι κυβερνούν. Οι απόψεις μου δεν είναι σοβινιστικές, οι δικές σας είναι ραγιαδιστικές. Δοκιμάστε αυτή την προοπτική, κα Ellie, όταν θα κυβερνούν σ' αυτή τη χώρα οι Αλβανοί, κάτι που σας εύχομαι να γίνει αφού τόσο το επιθυμείτε. Επίσης, εύχομαι τότε να σας επιτρέπονται οι ανέσεις και οι ελευθερίες που σας επιτρέπονται και σήμερα. Μη διαμαρτυρηθείτε, όμως, αν νοιώθετε πως η αλβανική κυβέρνηση σας καταπιέζει, διότι θα κινδυνεύσετε να κατηγορηθείτε για φασιστική συμπεριφορά, κάτι που σίγουρα δε θέλετε.

O tempora, o mores. Ο εχθρός της πολιτείας είναι εντός των τειχών. Και η Πατρίδα, η κάθε πατρίδα για να μην παρεξηγηθώ, που υμνήθηκε τόσο από μεγάλους ποιητές, όσο και από απλούς ανθρώπους, εξευτελίζεται ελαφρά τη καρδία στα στόματά σας. Θα θέλατε, άραγε, να μην έχετε πατρίδα , κα Ellie; Τί θα λέγατε, αν είχατε γεννηθεί στη βασκική γη ή στα εδάφη του Κουρδιστάν; Εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα στα Βαλκάνια αγωνιούν για τις ανέσεις και τη θαλπωρή μιας Πατρίδας, την οποία εσείς θεωρείτε περιττή (ίσως επειδή σας είναι αυτονόητη;). Δεν πρόλαβε να ανεξαρτητοποιηθεί το Κόσοβο και ο Σερβικός πληθυσμός στη Μιτρόβιτσα ζητά ήδη απόσχιση από το νεοϊδρυθέν κρατίδιο. Και ξέρετε γιατί; Γιατί η Πατρίδα τους τελεί υπό αλβανικής κατοχής. Στη Βοσνία συμβαίνει το ίδιο με την Ρεπούμπλιτσκα Σέρπτσα. Στη Ρουμανία οι μαγυάρικοι καθολικοί πληθυσμοί της Τρανσυλβανίας ζητούν κι αυτοί την απελευθέρωσή τους από το ρουμανικό ζυγό. Και, ασφαλώς, δε θα γίνεται να μη γνωρίζετε τα περί Κύπρου. Εκτός Βαλκανίων, τώρα, πιστεύω ότι αξίζει να σας θυμίσω το βασκικό ΕΤΑ της δεκαετίας του '80, το βορειοϊρλανδικό καθολικό IRA, και τις διαρκείς αναταραχές στο Belfast, και τον πιο κοντινό μας PKK. Αλήθεια, έχετε δει Κούρδο ποτέ σας; Αν δείτε, προσπαθείστε να του εξηγήσετε τις απόψεις σας, είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβει.

Ζούσα σε πόλη της Δυτικής Μακεδονίας, όταν ο κ. Μητσοτάκης άνοιξε τα σύνορα και ήρθαν στη χώρα οι πρώτοι Αλβανοί μετανάστες. Σας πληροφορώ πως οι κάτοικοι της πόλης φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο σ' αυτούς τους ρακένδυτους και αποστεωμένους ανθρώπους που τότε εντελώς ξαφνικά άρχισαν να συναθροίζονται στις πλατείες μόνον μετά τη δύση του ήλιου. Τους πρόσφεραν τροφή και εργασία, τους βοήθησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Και ξέρετε ποιό ήταν το ευχαριστώ; Άρχισαν κάποια στιγμή να διαρρηγνύουν σπίτια. Είδα με τα μάτια μου τότε στις αρχές της δεκαετίας του '90 φρικτά πράγματα. Ουρούσαν πάνω στα κρεβάτια και εκμαύλιζαν τις ιερές εικόνες. Ύστερα, ήρθαν ξανά οι πρασινοφρουροί, οι οποίοι τους χρησιμοποίησαν για τις ανόσιες πολιτικές τους, ως λέγεται, συνωμοσίες και τους έβαλαν πρακτικά να είναι αφεντικά μέσα στη χώρα μας! Αν αναζητείτε, κα Ellie, αυτούς που δε φέρονται καλά στους μετανάστες, σας συμβουλεύω να αρχίσετε να ψάχνετε στη Γαλλία και στις ΗΠΑ. Δε θα θέλατε, πιστέψτε με, να είστε μετανάστης στο Wuppertal.

Τέλος, σίγουρα, θα έχετε, αν όχι αδερφό, κάποιο φίλο, που υπηρέτησε την πατρίδα στην παραμεθόριο και μπορεί να σας βεβαιώσει ότι οι μόνιμοι κάτοικοι αυτών των περιοχών βλέπουν στα πρόσωπα των κληρωτών Ελλήνων στρατιωτών ήρωες, όπως ήταν ο Καραϊσκάκης και ο Σκεντέρμπεης, τους οποίους οι "ειδικοί σε όλα" ανήξεροι ξερόλες και δοσίλογοι σύνεδροι της Παντείου χαρακτήρισαν ως "Αλβανούς". Τους βλέπουν σαν ήρωες μόνο και μόνο γιατί βρίσκονται εκεί διαφυλάττοντας την Ελευθερία του τόπου, η οποία μπορεί να μην είναι σημαντική, ως φαίνεται, για εσάς αλλά είναι για
'κείνους. Εκείνοι, ναι, εκείνοι είναι Έλληνες, κυρία μου. Εκείνοι, οι οποίοι ζουν καθημερινά με τις τούρκικες παραβιάσεις. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου, είδα την "κοιλιά" τουρκικού F16, πετούσε τόσο χαμηλά που βλέπαμε τη σημαία και, σας διαβεβαιώ, δεν ήταν καθόλου ωραίο θέαμα.

Κι ο Ρωμιός; Αφερίμ! Μυαλό; Κουκούτσι.
Κωστής Παλαμάς