Ποιον αγαπάς?

Οι άλλοι συντάκτες του blogspot δεν σχετίζονται με οιονδήποτε τρόπο με το παρόν post, όπως επίσης με τα προηγούμενα και επόμενα που υπογράφω, ούτε και συμφωνούν με τα γραφόμενα σε αυτά. Έτσι θα αρχίζουν στο εξής τα posts μου κατά παράκληση του διαχειριστή μας.

Κυκλοφόρησε το 1956 από τον Ellas McDaniel, γνωστότερο ως Bo Diddley, σε ένα επτάιντσο με B-side το "I'm Bad", και συμπεριελήφθη δυο χρόνια αργότερα στο δίσκο Bo Diddley από την Chess. Από τα πιο πολυδιασκευασμένα κομμάτια στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής, εκτελέστηκε μεταξύ άλλων από τους The Jesus and Mary Chain, The Band, The Blues Project, The Doors, George Thorogood, Golden Earring, Juicy Lucy, King Earl Boogie Band, The Meteors, The Misunderstood, Patti Smith, Quicksilver Messenger Service, The Rolling Stones, The Yardbirds, Ronnie Hawkins, Tom Rush, Townes Van Zandt, UFO, The Woolies και Cross Canadian Ragweed. Σ' αυτό το τραγούδι πρωτοχρησιμοποιήθηκε το riff που αργότερα έγινε γνωστό ως "The Bo Diddley Beat". Ο τίτλος: Who Do You Love?

Ποιον αγαπάς, Arlene? Εμένα? Κάποιον άλλο? Έχεις την επιλογή, ακόμη καλύτερα, να διαλέξεις ποιον αγαπάς? Ή, μπορείς να επιλέξεις να αγαπήσεις κάποιον άλλο εκτός από μένα? Αγαπάς τον Diddley? Αγαπάς τον Mr. Pink? Arlene? Ε, Arlene! Who Do You Love?

Ο τίτλος είναι ένα ωραίο λογοπαίγνιο και ο λόγος που το συντακτικά ορθό "whom" απερρίφθη είναι καθαρά φωνητικής φύσεως. "Who do" ή "Hoodoo" ακούγονται το ίδιο και προσδιορίζουν εξίσου σημαντικά το τραγούδι, οι στίχοι του οποίου περιέχουν οι ίδιοι μια εκτενή σειρά λογοπαιγνίων για ένα άτομο που εξασκεί πρακτικά το voodoo (κάνει, δηλαδή, hoodoo) σε μια κοπέλα με στόχο την αγάπη της. Το hoodoo, πολύ διαδεδομένο στον Αμερικανικό Νότο, όπου το θεωρητικό του υπόβαθρο, το voodoo, συνυπάρχει αρμονικά με τις άλλες θρησκείες, αναφέρεται συχνότατα σε τραγούδια μουσικών που εξάσκησαν τα BLUES. Ο ίδιος o Diddley κυκλοφόρησε το 1972 το δίσκο "Got My Own Bag of Tricks", μια αναφορά στο mojo και άλλες έννοιες του hoodoo.

Κι ο Bo περπάτησε 47 μίλια (75,6 km) αγκαθωτού σύρματος, όταν ήταν στη φυλακή, όπου του επέτρεπαν να βγαίνει από το κελί του για μια βόλτα στην περιφραγμένη με αγκαθωτό πλέγμα αυλή για μισή ώρα περίπου τη μέρα. Αυτήν την εκδοχή βρήκα για τα 47 μίλια, αλλά δεν μου πολυαρέσει - όποιος έχει κάποια καλύτερη, ας μου την πει και μένα που μ' αρέσει να μαθαίνω. Χρησιμοποιούσε μια κόμπρα τυλιγμένη γύρω απ' το λαιμό του για γραβάτα, έφτιαξε ένα ολοκαίνουριο σπίτι από δέρμα κροταλία και έβαλε στην κορυφή μια καμινάδα φτιαγμένη από ανθρώπινα κρανία. Κι ύστερα η εικόνα από το νεκροταφείο, η ταφόπλακα, το χέρι, το ορυχείο, παραπομπή στη συνήθεια αυτών που εξασκούν την εν λόγω πρακτική να ξεθάβουν
πτώματα (επειδή τό 'χω σκεφτεί διεξοδικά, είναι ο ευκολότερος τρόπος να βρει κανείς τα οστά που του χρειάζονται, υπάρχουν κι άλλοι, αλλά αυτός είναι ο ευκολότερος). Η βόλτα στην πόλη και ο κροταλίας - μαστίγιο. Η νύχτα ήταν μαύρη αλλά ο ουρανός γαλάζιος και το ice-wagon (στη slang το ασθενοφόρο που πάει να παραλάβει ένα πτώμα) πέταξε, πρόσκρουση, κραυγή. Δεν ξέρω ποιος πέθανε - ήταν θυσία? - ήταν ο πρώην γκόμενος της Arlene? - δεν ξέρω...

Και μάλλον δεν έχει σημασία. Διότι ο στόχος επετεύχθη. Η Arlene είναι πια δική μας. Του Bo, δηλαδή, ο οποίος παίζοντας την κιθάρα του σα νά 'ταν drums σε όλη τη διάρκεια της διήγησης, τραγούδησε την ιστορία της.