Στο κελί 33...

και σε άλλα κελιά των πολιτιστικών ιδρυμάτων, καλλιτεχνικών σαλονιών της Αστυνομικής Διεύθυνσης πρωτευούσης και όχι μόνον δημιουργήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική παράδοση, η οποία είναι γνωστή σε μας ως ρεμπέτικη. Προσωπικά, δεν ακούω ρεμπέτικα, ούτε έχω τις απαραίτητες γνώσεις, ώστε να μιλήσω γι' αυτά. Με ενδιαφέρει, ωστόσο, ο τρόπος παραγωγής των τραγουδιών αυτών, όπως μου τον εξήγησε ένας πολύ καλός μου φίλος, ειδικός (επομένως, αν κάνω λάθος, κάποιος άλλος είναι αυτός που πρέπει να οδηγηθεί στην πυρά). Ο ρεμπέτης, λοιπόν, απ' ό,τι κατάλαβα, αξιοποιούσε τον χρόνο που περνούσε στη στενή (ο οποίος πρέπει νά 'ταν πολύς, διακεκομμένος μεν, αλλά πολύς) δημιουργικά. Έχοντας πρόχειρο το μπαγλαμαδάκι του, έβρισκε την ευκαιρία και την έμπνευση να συνθέσει τραγούδια, τα οποία έσπευδε, μόλις αποφυλακιζόταν, να μοιραστεί στα κουτούκια του Πειραιά με άλλους ανθρώπους, πριν τον ξαναχώσουν μέσα, οπότε και θα ανανέωνε το ρεπερτόριό του (και πάει λέγοντας). Φαντάζομαι πως πολλές κινηματογραφικές ταινίες της εποχής επενδύθηκαν μουσικά με προϊόντα αυτής της παράδοσης. Ασφαλώς, υπάρχει αμερικανικό αντίστοιχο και μ' αυτό πρόκειται να ασχοληθώ: το Lucifer Rising.

Είναι η πιο γνωστή ταινία του σκηνοθέτη Kenneth Anger μαζί με τις "Inauguration of the Pleasure Dome" (για την ακρίβεια η πιο διαδεδομένη εκδοχή της είναι αυτή του 1966, ένα recut με τίτλο "Sacred Mushroom Edition") και "Invocation Of My Demon Brother" (του 1969 με πρωταγωνιστές τα μέλη των Rolling Stones). Είναι μία ακόμη μικρού μήκους ταινία του Kenneth Anger και μία από τις 16 σωζόμενες από ένα σύνολο 29 ταινιών. Είναι, τέλος, η προτελευταία, κατά πάσα πιθανότητα, από όσες ανήκουν στον Magick Lantern Cycle, έναν κύκλο δέκα ταινιών, ο οποίος άνοιξε το 1947 με τα "Fireworks" και έκλεισε το 1979 με μία περικεκομμένη εκδοχή του πρωτοεμφανισμένου το 1950 "Rabbit's Moon". Η παραγωγή ξεκίνησε το 1969 με βασική πρωταγωνίστρια τη μούσα του Mick Jagger Marianne Faithfull στο ρόλο της Lilith. Η διανομή στους ανδρικούς ρόλους ήταν κάπως ακαθόριστη, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Αξίζουν αναφορά οι συμμετοχές των Chris Jagger (αδερφού του Mick), Jimmy Page (των Led Zeppelin) και Bobby Beausoleil (πρώην μέλους του συγκροτήματος του Arthur Lee The Grass Roots, το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Love).

Η σύνθεση του soundtrack ανατέθηκε στον Jimmy Page. Παρένθεση: ο Page και οι Zeppelin δεν ήταν ακόμη ονόματα - το 1969 κυκλοφόρησαν τα I και II και πραγματοποίησαν την πρώτη τους εμφάνιση σε αμερικανικό έδαφος ως support των Country Joe & the Fish του μεγάλου Joe McDonald σε συναυλία τους στο Fillmore West. Ο Page συνδέθηκε με τον Anger χάρη στο κοινό τους ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό. Έφτιαξε την μουσική για την ταινία και την παρέδωσε στον Anger, ο οποίος ολοκλήρωσε την ταινία το 1972. Ωστόσο, κάτι συνέβη... σύμφωνα με τον Anger, ο Page δεν κατάφερε να συνθέσει αρκετή μουσική παρά τα τρία χρόνια αναμονής. Ο Page αρνήθηκε την κατηγορία αυτή και ανταπέδωσε με άλλες και ο Anger, ο οποίος είχε ήδη τσακωθεί με τον Jagger εγκατέλειψε το project, μόνο, όμως, για να επανέλθει σ' αυτό αργότερα προς τα τέλη της δεκαετίας. Ωστόσο, κάποια πράγματα ήταν πλέον διαφορετικά...

Το 1969 ο Beausoleil φαίνεται ότι, μεταξύ άλλων, είχε λειτουργήσει ως ενδιάμεσος στην πώληση μιας ποσότητας μεσκαλίνης στο σύλλογο μοτοσυκλετιστών Straight Satans για λογαριασμό του δασκάλου μουσικής Gary Hinman. Η μεσκαλίνη ήταν, όμως, αθλίας ποιότητας, οι μοτοσυκλετιστές ήθελαν πίσω τα λεφτά τους, τα ζητούσαν από τον Beausoleil, αυτός τά 'χε δώσει στον Hinman, τα ζήτησε πίσω, ο Hinman αρνήθηκε, ο Beausoleil πήγε μαζί με τις Susan Atkins και Mary Brunner στο σπίτι του για να τον "πείσει" και, ενώ βρισκόταν εκεί κρατώντας τον Hinman "όμηρο στο ίδιο του το σπίτι", εμφανίστηκε ο Charles Manson, μέλος της περιβόητης οικογενείας του οποίου ήταν ο Beausoleil, ο οποίος τον είχε ενημερώσει δια τηλεφώνου, διότι τα χρήματα θεωρούνταν περιουσία της οικογενείας. Ο Manson χρησιμοποιώντας μαχαίρι ή ξυράφι χαράκωσε τον Hinman και του έκοψε το αυτί (θυμίζει κάτι?). Την επόμενη μέρα ο Beausoleil μαχαίρωσε το θύμα μέχρι θανάτου και εγκατέλειψε το σπίτι. Στις 6 Αυγούστου συνελήφθη και τον Απρίλιο του επομένου έτους καταδικάστηκε σε θάνατο, ωστόσο τη γλίτωσε καθώς λίγο αργότερα η θανατική καταδίκη κρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια αντισυνταγματική και η ποινή του μετετράπη σε ισόβια κάθειρξη.

Στη φυλακή τον βρήκε ο Anger και του ανέθεσε τη σύνθεση του soundtrack του Lucifer Rising. Με τη άδεια της διεύθυνσης της φυλακής κατάφερε και έφτιαξε τη μουσική που συνόδεψε τελικά την ταινία. Ήταν το πρώτο soundtrack που ηχογραφήθηκε μέσα σε μια φυλακή. Κυκλοφόρησε σε cd το 2004. Δεν έχω δει την εκδοχή του '72 με την μουσική του Page και δεν ξέρω καν αν υπάρχει πια... θά 'θελα, όμως, να τη δω. Η ταινία γνώρισε μεγάλη διάδοση, στους χώρους, στους οποίους απευθυνόταν βέβαια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80. Αναφορά σ' αυτή γίνεται στο ντοκυμαντέρ του Nikolas Schreck "Charles Manson Superstar" (1989), σε συνάρτηση ασφαλώς με τις δραστηριότητες του Beausoleil, ο οποίος, από εκεί που προοριζόταν για πρωταγωνιστής της, ήταν τελικά αυτός που την έντυσε μουσικά.