Αυτός είναι ο τίτλος ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος εγγλέζικου ντοκυμαντέρ παραγωγής της Spun Gold TV για το Channel 4 που είδα πρόσφατα. Το ντοκυμαντέρ παρακολουθεί το πρόβλημα δύο αντρών (ενός ετεροφυλόφιλου και ενός ομοφιλόφιλου) που είναι ο εθισμός τους στον αυνανισμό, αλλά και την προσπάθειά τους να το ξεπεράσουν. Και οι δύο έχουν φτάσει σε ακραία σημεία (γύρω στις 15 φορές την ημέρα), ενώ ο εθισμός είναι μεγαλύτερος και από τον εθισμό σε βαριά ναρκωτικά. Όταν είναι στο σπίτι, ο πρώτος ψάχνει για πορνογραφικό υλικό στο ίντερνετ, ενώ ο δεύτερος προτιμά τα σεξουαλικά του παιχνίδια.Δεν μπορούν να μείνουν για πολλή ώρα έξω, διότι πρέπει να ικανοποιούν συνεχώς την ανάγκη τους και γι' αυτό αναζητούν ασταμάτητα μια τουαλέτα. Ο πρώτος πηγαίνει στην Αμερική, δοκιμάζει κυρίως εναλλακτικούς τρόπους για να το ξεπεράσει, όπως εναλλακτική ιατρική, συμμετοχή σε μία θρησκευτική οργάνωση, και τελικά τα καταφέρνει με μία ινδιάνικη μέθοδο. Ο δεύτερος ακολουθεί μία επιστημονική μέθοδο και με την βοήθεια του ψυχολόγου τα καταφέρνει.
Οι περισσότεροι, στους οποίους είπα για αυτό το ντοκυμαντέρ, κοροϊδεύανε. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχω καλή μεταδοτικότητα, όπως θα έχετε καλάβει. Μετά, κάθισα και σκέφτηκα ότι πολλοί από εμάς μπορεί να έχουμε τέτοια προβλήματα, όχι βέβαια σε τόσο ακραίο βαθμό. Στην κλειστή κοινωνία που ζούμε, στην κοινωνία όπου οι πόρτες είναι κλειστές και κυριαρχεί η απομόνωση, βρίσκουμε καταφύγιο στο ίντερνετ. Ένας λόγος ακόμα που γράφω για το θέμα αυτό είναι ότι ούτε σε είκοσι χρόνια δεν περιμένω να δω την ελληνική τηλεόραση να γυρίζει ντοκυμαντέρ, στο οποίο να ασχολούνται με ένα τόσο σύγχρονο και πραγματικό πρόβλημα. Τα ταμπού και οι προκαταλήψεις είναι αναπόσπαστο στοιχείο της χώρας μας. Μήπως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ψευτοελιτισμός μας, ο νεοπλουτισμός και η καθωσπρέπει political correct συμπεριφορά μας μόνο ένα ψέμα είναι?
Tuesday, March 4, 2008
"I can't stop masturbating"! Θιχτήκατε?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Welcome aboard grafikos!
Ήθελα πολύ καιρό τώρα να σχολιάσω το πρώτο σου post, αλλά δεν το έκανα γιατί ήθελα πρώτα να δω το ντοκυμαντέρ που το ενέπνευσε. Τελικά, δεν κατάφερα να το δω ακόμη, οπότε θα χρησιμοποιήσω μόνο τα στοιχεία που εσύ δίνεις.
Το θέμα, όπως κι εσύ παρατήρησες, είναι αμφιλεγόμενο για την ελληνική πραγματικότητα. Και, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, δεν πρέπει να κατηγορούμε μόνον την τηλεόραση. Προσωπικά δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου και μόνο η φράση σου "ελληνική τηλεόραση" μου προκάλεσε τάσεις για έμετο. Ωστόσο, η τηλεόραση διαμορφώνεται από το κοινό της στον ίδιο βαθμό που το διαμορφώνει: όχι περισσότερο, όχι λιγότερο. Οι νεοέλληνες, πουριτανοί, αυτοί που υπερηφανεύονται για τους προγόνους τους, με τους οποίους ούτε καν την ίδια γλώσσα δε μιλούν, είναι υπαίτιοι για την αναστολή της έρευνας τέτοιων θεμάτων. Διότι, αν τους πεις ότι ο Σωκράτης τράβαγε που και που καμιά μαλακία, μάλλον θα σε λιθοβολήσουν στην πλατεία του χωριού (την Ομόνοια δηλαδή).
Τώρα, σχετικά με την πρώτη παράγραφο δεν μπορώ να πω κάτι μέχρι να δω το ντοκυμαντέρ... με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέμα της ινδιάνικης θεραπείας.
Θα ξανακάνω comment. Keep up the good work!
ευχαριστω για το comment.
κοιτα το τελευταιο μου σχόλιο αν και ισως δεν ειναι σαφες πιο πολύ παει στους ελληναρες.
Προφανώς.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ένας από τους λόγους, για τους οποίους το Channel 4 έκανε την προβολή, ήταν εκτός από την ενημέρωση και το σοκ που θα προκαλούσε στον τηλεθεατή.
Ο "Έλληνας", ωστόσο, δε θέλει να σοκάρεται. Πιστεύω ότι πίσω από τον "ψευτοελιτισμό" και την "politically correct συμπεριφορά" που αναφέρεις κρύβεται απλώς οκνηρία...
Αλλά δεν έχει σημασία αυτό - σημασία έχει το αποτέλεσμα: μια γλυκανάλατη τηλεοπτική πραγματικότητα, φτιαγμένη από ανθρώπους που δεν κουράζονται, προορισμένη για ανθρώπους που δε θέλουν να κουράζονται.
Post a Comment