Οι γαλοπούλες φιλελεύθερες πετούν

Οι άλλοι συντάκτες του blogspot δεν σχετίζονται με οιονδήποτε τρόπο με το παρόν post, όπως επίσης με τα προηγούμενα και επόμενα που υπογράφω, ούτε και συμφωνούν με τα γραφόμενα σε αυτά. Έχω την εντύπωση ότι κάποιοι διαβάζουν μέχρι εδώ και μετά βαριούνται και πάνε να κοιμηθούν - κάτι πρέπει να γίνει μ' αυτό, έτσι δεν είναι?

Εν αρχή ην... δεν ήταν κανείς και τίποτε. Ο πρώτος φιλελεύθερος δε γεννήθηκε, ήταν αποτέλεσμα αποβολής. Γεννάρχης του φιλελευθερισμού θεωρείται ο Aleister Crowley, αν κι ο ίδιος ποτέ δεν το παραδέχτηκε. Στα αγγλικά ο φιλελεύθερος λέγεται "LiberAL". Το όνομα αυτό προέρχεται από τον τίτλο της Βίβλου του φιλελευθερισμού. Το ιερότερο γι' αυτή τη θρησκεία κείμενο, το "Liber AL vel Legis". Απλά ενώσανε το "Liber" με το "AL". Ο Crowley κατηγορείται για τη συγγραφή του, αλλά επιμένει ότι είναι αθώος. Ισχυρίζεται ότι κάποιος Aiwass τό 'κανε. Αλλά όπως και νά 'χει αυτός έγραψε τους περισσότερους ύμνους. Τους συγκέντρωσε σε ένα δίσκο. Τον THELEMA/The Machines of God με το ψευδώνυμο Billy Corgan.

Το βιβλίο γράφτηκε στην Αμερική, αλλά κανείς δεν ξέρει σε ποια πόλη. Άλλοι λένε ότι γράφτηκε στην πόλη Liberal του Kansas. Άλλοι λένε ότι γράφτηκε στην πόλη Liberal του Missouri. Η διαφωνία αυτή αποτέλεσε και την πραγματική αιτία του εμφυλίου πολέμου. Η Αμερική χωρίστηκε σε Ανατολή και Δύση. Ο πόλεμος έληξε 322 χρόνια μετά υπέρ των δυνάμεων της Δύσης. Αν και η ανατολικές πολιτείες είχαν ανέκαθεν την τεχνολογική υπεροχή. Στην τελική μάχη ο στρατηγός Chuck Norris κατατρόπωσε τον αντίπαλό του Darth Vader. Η Αμερική χρειαζόταν ένα χαρισματικό άνθρωπο για να την κυβερνήσει. Άλλα κανείς τέτοιος δεν μπορούσε να βρεθεί. Τότε όλοι στράφηκαν στη θρησκεία. Και ο ίδιος ο Θεός κατέβηκε από τους ουρανούς. Μέσα σε σύννεφα από πυρηνικές εκρήξεις. Και συνοδευόμενος από μαχητικά F-22 Raptor, τα οποία έψαλλαν το "Δόξα εν υψίστοις". Και άπλωσε το χέρι του. Και έδειξε τον Εκλεκτό.

Αμέσως μετά ο τετράχρονος George W. Bush ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας Αμερικής και πάσης της Γης. Το μεσαίο του όνομα είναι "Wonderful". Λόγω της ηλικίας του πήρε την επωνυμία Junior. Τα ψυχολογικά τραύματα που του προκάλεσε ο εμφύλιος πόλεμος ήταν πολλά. Γι' αυτό αποφάσισε να βοηθά άλλες χώρες του κόσμου, όπου γίνεται εμφύλιος πόλεμος. Αν δεν υπάρχει καμία, δημιουργεί ο ίδιος έναν εμφύλιο σε κάποια τυχαία. Και μετά την καταστρέφει ολοσχερώς. Γιατί η ανακαίνιση είναι καλύτερη από το μπάλωμα. Αλλά υπάρχουν κάποιοι κακοήθεις που τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται τρομοκράτες. Και αυτοί τον κατηγορούν συνέχεια. Ενώ όλοι ξέρουμε ότι δε σκέφτεται απολύτως τίποτε. Εκτός από την παγκόσμια ειρήνη.

Κι αυτοί τον κατηγορούν για όλα. Για τον τυφώνα Κατρίνα. Για την καθυστέρηση στη δουλειά. Για την εγκυμοσύνη της γυναίκας τους. Για το φανόμενο του θερμοκηπίου. Για τη θερμοκρασία του καφέ τους. Για τη δολοφονία του Clinton. Για την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου. Για τη διακοπή ρεύματος. Για το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Για τον Καναδά. Για τον HIV. Για τα χαλασμένα υδραυλικά. Για το λεκέ στο φόρεμα της Lewinsky. Για το βιασμό του σκύλου τους. Για την ανακάλυψη της Αμερικής. Για τη σεξουαλική τους ανεπάρκεια. Για τις κατηγορίες εναντίον του λατρευτού μας εν Θεώ αυτοκράτορα Bush. Για όλα...

Παγκοσμια ημέρα γραφικότητας! Θιχτήκατε?

Πολλά πράγματα που αξίζουν να ειπωθούν δε λέγονται. Εννοώ πως δε γίνεται να μεταφερθούν μέσω του προφορικού λόγου. Χρειάζεται μια καλύτερα δομημένη εκφραστική προσπάθεια για να κοινοποιηθούν. Πολλά πράγματα, όμως, που αξίζουν να ειπωθούν αλλά δε λέγονται, postάρονται. Μια ταινία που είδαμε και μας άρεσε, ένα ντοκυμαντέρ που κάτι έχει να μας πει, ένα τραγούδι, ένα θέμα που μας απασχόλησε ή ακόμη μας απασχολεί, ένα κοινωνικό πρόβλημα, μια πολιτική θέση, απλή γκρίνια - ένας χώρος για να φιλοξενήσει την τεκμηριωμένη μαλακία μας. Ο υποφαινόμενος, διαχειριστής του blogspot, θα ήθελε να ευχαριστήσει τον εαυτό του, όλους τους συντάκτες (εκτός του Mr. Pink, τον οποίο θα κάνουμε ban μόλις αρχίσουν να γράφουν οι άλλοι) και τους επισκέπτες μας. Keep up the good work, everybody!

Εκτός Βαλκανίων, τώρα, πιστεύω ότι αξίζει να σας θυμίσω το βασκικό ΕΤΑ της δεκαετίας του '80, το βορειοϊρλανδικό καθολικό IRA, και τις διαρκείς αναταραχές στο Belfast, και τον πιο κοντινό μας PKK. Τί θα ήταν ο Earl χωρίς την Adele, ο Clarence χωρίς την Alabama, ο Kit χωρίς τη Holly, ο Mickey χωρίς τη Mallory? Ένα μάτσο χαμένοι, για τους οποίους δε θα άξιζε καν να γυριστεί μια ταινία, πόσο μάλλον μια καλή ταινία. Όπως λέει και ο Λουίτζι Πιράντελλο <<έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε>> ένα ρητό που θα πρέπει να έχουν ως μπούσουλα στο μέλλον οι επίδοξοι ηλεκτρονικοί αμφισβητίες του βαθύτατα αντιδημοκρατικού συστήματος που επιδιώκεται να θεσμοθετηθεί. Ήταν πτυχιούχος της ιατρικής σχολής Hollywood Upstairs Medical College, αλλά οι τίτλοι του δε σταματούν εκεί: Mayo Clinic Correspondence School, Club Med School, Female Body Inspector, I went to medical school for four years and all I got was this lousy diploma, σύμφωνα με τα πτυχία που φαίνονται στην πρώτη του εμφάνιση. Μήπως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ψευτοελιτισμός μας, ο νεοπλουτισμός και η καθωσπρέπει political correct συμπεριφορά μας μόνο ένα ψέμα είναι? Ο Manson χρησιμοποιώντας μαχαίρι ή ξυράφι χαράκωσε τον Hinman και του έκοψε το αυτί (θυμίζει κάτι?). 'Who do' ή 'Hoodoo' ακούγονται το ίδιο και προσδιορίζουν εξίσου σημαντικά το τραγούδι, οι στίχοι του οποίου περιέχουν οι ίδιοι μια εκτενή σειρά λογοπαιγνίων για ένα άτομο που εξασκεί πρακτικά το voodoo (κάνει, δηλαδή, hoodoo) σε μια κοπέλα με στόχο την αγάπη της. Γι' αυτούς που πλήρωσαν πάντως τα σπασμένα των επενδυτικών επιλογών της Bear Stearns και των αλλών παιδιών της Γουόλ Στριτ, τους ξεσπιτωμένους Αμερικανούς, δεν φαίνεται να υπάρχει σωτηρία.

Το νόημα που βγαίνει από όλα αυτά δεν διαφέρει από αυτό το ίδιο νόημα που δεν βγαίνει από τον κόσμο και τη ζωή. Εκ της διευθύνσεως...
 

Στα πρόθυρα παγκόσμιου οικονομικού κραχ

«Η οικονομία στις ΗΠΑ μοιάζει με το 1929»

«Κρατισμός» μόνο για τη σωτηρία τραπεζών
Οι τζογαδόροι της Wall Street μπορούν να παίζουν αδαπάνως, αφού πάντα η Fed σπεύδει με δωρεές χρήματος

Οταν το Χρηματιστήριο καταρρέει έρχεται το... ιππικό



Οι καταθέσεις της Northern Rock σώθηκαν, όχι όμως και οι θέσεις εργασίας. Η εθνικοποιημένη πλέον βρετανική τράπεζα ανακοίνωσε ότι θα μειώσει κατά το ένα τρίτο τούς 6.000 εργαζόμενους που απασχολεί, προκειμένου να κάνει οικονομίες, για να ξεπληρώσει τα δάνεια που έχει πάρει από την Τράπεζα της Αγγλίας.


Παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις για το αόρατο χέρι της αγοράς, που ρυθμίζει τις ανισορροπίες και επαναφέρει το σύστημα στην τάξη, από καταβολής καπιταλισμού το σύστημα όταν κινδύνευε προσέτρεχε στην αγκαλιά του κράτους.


Τα τελευταία μάλιστα χρόνια αυτή ακριβώς η πεποίθηση πως ό,τι και να γίνει θα υπάρχει πάντοτε μια Fed, έχει «αποθρασύνει» τους παροικούντες τη Γουόλ Στριτ, που κάθε φορά που αδειάζουν το ταμείο τζογάροντας στις τέσσερις γωνιές του κόσμου από μετοχές μέχρι λογής τίτλους συνδεδεμένους με στεγαστικά δάνεια κ.λπ., αναζητούν σωτηρία, πότε με μείωση των επιτοκίων και πότε με ζεστό χρήμα, «cash».


Το όνομα Μόργκαν έχει συνδεθεί μάλιστα με τη σωτηρία του αμερικανικού καπιταλισμού στα πρώτα του βήματα, όταν οι χρηματιστηριακές κρίσεις έπεφταν σαν το χαλάζι, όπως ακριβώς και τώρα, που η παγκόσμια απορρύθμιση προκαλεί από τα μέσα του '90 αλλεπάλληλες χρηματοοικονομικές κρίσεις (Ασία 1997, Ρωσία 1998, φούσκα dot. Com 2000).




Η πρεμιέρα του J. Ρ. Morgan


Πριν από 100 χρόνια, το 1907 ο Αμερικανός μεγαλοβιομήχανος και τραπεζίτης Τζον Πιερπόντ Μόργκαν -από τα αρχικά του John Pierpont Morgan προέρχεται και η ονομασία της γνωστής επενδυτικής τράπεζας J.P. Morgan- έσπευσε να αποτρέψει την καταστροφή, καθώς ο τότε χρηματιστηριακός πανικός στη Νέα Υόρκη απειλούσε να καταβαραθρώσει εκατοντάδες τράπεζες και χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις.


Ο 70χρονος τότε Μόργκαν, που είχε βγει σχεδόν στη σύνταξη, κατάφερε να αποσπάσει από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών 25 εκατ. δολάρια. Επεισε επίσης τους κορυφαίους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης να βάλουν άλλα 25 εκατ. δολάρια, κλειδώνοντάς τους, σύμφωνα με κάποιες εκδοχές, όλη τη νύχτα στη βιβλιοθήκη του. Εκείνη η κρίση που έχει καταγραφεί ως η πρώτη πιο σοβαρή κρίση στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, πριν από το κραχ του 1929, ήταν μάλιστα η αφορμή για να δημιουργηθεί το 1914 το Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεμάτων, δηλαδή η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, η Federal Reserve Bank, γνωστή ως Fed, που θα ήταν υπεύθυνη για τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος.


Τη δεκαετία του '30, την περίοδο της Μεγάλης Υφεσης, 9.000 αμερικανικές τράπεζες πτώχευσαν, καθώς η αγορά είχε στεγνώσει και πανικόβλητοι καταθέτες σήκωναν τα δολάριά τους από τα γκισέ. Η πρώτη ενέργεια το 1933 του τότε προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ που μόλις είχε εκλεγεί (1932) ήταν να κηρύξει τριήμερη τραπεζική αργία για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.


Βροχή δισεκατομμυρίων


Λίγο καιρό αργότερα ψηφίζεται ο νόμος Γκλας-Στίγκαλ (από τα ονόματα των γερουσιαστών-εισηγητών), ο οποίος προσπαθεί να βάλει τάξη στο βασίλειο της τραπεζικής αναρχίας, που είχε θεωρηθεί βασική αιτία του κραχ και των επιπτώσεών του. Με βάση μάλιστα το νόμο αυτό η τράπεζα J.P. Morgan διαχωρίστηκε στην J.P. Morgan και την Morgan Stanley. Με το νόμο Γκλας-Στίγκαλ που άρχισε να αναθεωρείται προς το πιο νεοφιλελεύθερο στα μέσα του '90, δημιουργήθηκε και «ταμείο σωτηρίας» από τη Fed, το Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC).


Η διάσωση τραπεζών για το καλό του... συστήματος δεν γίνεται πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Το 1972 η FDIC διέσωσε με δανεικά (35,5 εκατ. δολάρια) και αγύριστα την τράπεζα Commonwealth του Ντιτρόιτ, το 1980 ακολούθησε με πενταετές δάνειο 325 εκατ. δολαρίων η διάσωση της First Pennsylvania -η FDIC πήρε πίσω τα λεφτά χωρίς τους τόκους- και το 1984 διασώθηκε η έβδομη τότε μεγαλύτερη αμερικανική τράπεζα Continental Illinois.


Μεταξύ 1986 και 1989 η Fed βοήθησε 296 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με σύνολο ενεργητικού 125 δισ. δολαρίων, καθώς πολλά είχαν πτωχεύσει λόγω «θαλασσοδανείων» που είχαν σχέση με την αγορά ακινήτων.


Το 1998 η επικείμενη πτώχευση του hedge fund Long Term Capital Management που είχε ποντάρει σε λάθος... άλογο με τη ρωσική κρίση του 1998, ανάγκασε... τη Fed να στήσει επιχείρηση σωτηρίας 3,6 δισ. δολαρίων, αναγκάζοντας τους πιστωτές του fund να βάλουν λεφτά για τη διάσωσή του.


Με λεφτά φορολογουμένων


Μεταξύ των «σωτήρων» συγκαταλεγόταν και η Bear Stearns, την οποία έσπευσε για 2 δολάρια και εγγύηση 30 δισ. δολαρίων από τη Fed, δηλαδή από τα λεφτά των φορολογουμένων, να εξαγοράσει την Κυριακή η J.P. Morgan, πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα.


Γι' αυτούς που πλήρωσαν πάντως τα σπασμένα των επενδυτικών επιλογών της Bear Stearns και των αλλών παιδιών της Γουόλ Στριτ, τους ξεσπιτωμένους Αμερικανούς, δεν φαίνεται να υπάρχει σωτηρία.

Ποιον αγαπάς?

Οι άλλοι συντάκτες του blogspot δεν σχετίζονται με οιονδήποτε τρόπο με το παρόν post, όπως επίσης με τα προηγούμενα και επόμενα που υπογράφω, ούτε και συμφωνούν με τα γραφόμενα σε αυτά. Έτσι θα αρχίζουν στο εξής τα posts μου κατά παράκληση του διαχειριστή μας.

Κυκλοφόρησε το 1956 από τον Ellas McDaniel, γνωστότερο ως Bo Diddley, σε ένα επτάιντσο με B-side το "I'm Bad", και συμπεριελήφθη δυο χρόνια αργότερα στο δίσκο Bo Diddley από την Chess. Από τα πιο πολυδιασκευασμένα κομμάτια στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής, εκτελέστηκε μεταξύ άλλων από τους The Jesus and Mary Chain, The Band, The Blues Project, The Doors, George Thorogood, Golden Earring, Juicy Lucy, King Earl Boogie Band, The Meteors, The Misunderstood, Patti Smith, Quicksilver Messenger Service, The Rolling Stones, The Yardbirds, Ronnie Hawkins, Tom Rush, Townes Van Zandt, UFO, The Woolies και Cross Canadian Ragweed. Σ' αυτό το τραγούδι πρωτοχρησιμοποιήθηκε το riff που αργότερα έγινε γνωστό ως "The Bo Diddley Beat". Ο τίτλος: Who Do You Love?

Ποιον αγαπάς, Arlene? Εμένα? Κάποιον άλλο? Έχεις την επιλογή, ακόμη καλύτερα, να διαλέξεις ποιον αγαπάς? Ή, μπορείς να επιλέξεις να αγαπήσεις κάποιον άλλο εκτός από μένα? Αγαπάς τον Diddley? Αγαπάς τον Mr. Pink? Arlene? Ε, Arlene! Who Do You Love?

Ο τίτλος είναι ένα ωραίο λογοπαίγνιο και ο λόγος που το συντακτικά ορθό "whom" απερρίφθη είναι καθαρά φωνητικής φύσεως. "Who do" ή "Hoodoo" ακούγονται το ίδιο και προσδιορίζουν εξίσου σημαντικά το τραγούδι, οι στίχοι του οποίου περιέχουν οι ίδιοι μια εκτενή σειρά λογοπαιγνίων για ένα άτομο που εξασκεί πρακτικά το voodoo (κάνει, δηλαδή, hoodoo) σε μια κοπέλα με στόχο την αγάπη της. Το hoodoo, πολύ διαδεδομένο στον Αμερικανικό Νότο, όπου το θεωρητικό του υπόβαθρο, το voodoo, συνυπάρχει αρμονικά με τις άλλες θρησκείες, αναφέρεται συχνότατα σε τραγούδια μουσικών που εξάσκησαν τα BLUES. Ο ίδιος o Diddley κυκλοφόρησε το 1972 το δίσκο "Got My Own Bag of Tricks", μια αναφορά στο mojo και άλλες έννοιες του hoodoo.

Κι ο Bo περπάτησε 47 μίλια (75,6 km) αγκαθωτού σύρματος, όταν ήταν στη φυλακή, όπου του επέτρεπαν να βγαίνει από το κελί του για μια βόλτα στην περιφραγμένη με αγκαθωτό πλέγμα αυλή για μισή ώρα περίπου τη μέρα. Αυτήν την εκδοχή βρήκα για τα 47 μίλια, αλλά δεν μου πολυαρέσει - όποιος έχει κάποια καλύτερη, ας μου την πει και μένα που μ' αρέσει να μαθαίνω. Χρησιμοποιούσε μια κόμπρα τυλιγμένη γύρω απ' το λαιμό του για γραβάτα, έφτιαξε ένα ολοκαίνουριο σπίτι από δέρμα κροταλία και έβαλε στην κορυφή μια καμινάδα φτιαγμένη από ανθρώπινα κρανία. Κι ύστερα η εικόνα από το νεκροταφείο, η ταφόπλακα, το χέρι, το ορυχείο, παραπομπή στη συνήθεια αυτών που εξασκούν την εν λόγω πρακτική να ξεθάβουν
πτώματα (επειδή τό 'χω σκεφτεί διεξοδικά, είναι ο ευκολότερος τρόπος να βρει κανείς τα οστά που του χρειάζονται, υπάρχουν κι άλλοι, αλλά αυτός είναι ο ευκολότερος). Η βόλτα στην πόλη και ο κροταλίας - μαστίγιο. Η νύχτα ήταν μαύρη αλλά ο ουρανός γαλάζιος και το ice-wagon (στη slang το ασθενοφόρο που πάει να παραλάβει ένα πτώμα) πέταξε, πρόσκρουση, κραυγή. Δεν ξέρω ποιος πέθανε - ήταν θυσία? - ήταν ο πρώην γκόμενος της Arlene? - δεν ξέρω...

Και μάλλον δεν έχει σημασία. Διότι ο στόχος επετεύχθη. Η Arlene είναι πια δική μας. Του Bo, δηλαδή, ο οποίος παίζοντας την κιθάρα του σα νά 'ταν drums σε όλη τη διάρκεια της διήγησης, τραγούδησε την ιστορία της.

Στο κελί 33...

και σε άλλα κελιά των πολιτιστικών ιδρυμάτων, καλλιτεχνικών σαλονιών της Αστυνομικής Διεύθυνσης πρωτευούσης και όχι μόνον δημιουργήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική παράδοση, η οποία είναι γνωστή σε μας ως ρεμπέτικη. Προσωπικά, δεν ακούω ρεμπέτικα, ούτε έχω τις απαραίτητες γνώσεις, ώστε να μιλήσω γι' αυτά. Με ενδιαφέρει, ωστόσο, ο τρόπος παραγωγής των τραγουδιών αυτών, όπως μου τον εξήγησε ένας πολύ καλός μου φίλος, ειδικός (επομένως, αν κάνω λάθος, κάποιος άλλος είναι αυτός που πρέπει να οδηγηθεί στην πυρά). Ο ρεμπέτης, λοιπόν, απ' ό,τι κατάλαβα, αξιοποιούσε τον χρόνο που περνούσε στη στενή (ο οποίος πρέπει νά 'ταν πολύς, διακεκομμένος μεν, αλλά πολύς) δημιουργικά. Έχοντας πρόχειρο το μπαγλαμαδάκι του, έβρισκε την ευκαιρία και την έμπνευση να συνθέσει τραγούδια, τα οποία έσπευδε, μόλις αποφυλακιζόταν, να μοιραστεί στα κουτούκια του Πειραιά με άλλους ανθρώπους, πριν τον ξαναχώσουν μέσα, οπότε και θα ανανέωνε το ρεπερτόριό του (και πάει λέγοντας). Φαντάζομαι πως πολλές κινηματογραφικές ταινίες της εποχής επενδύθηκαν μουσικά με προϊόντα αυτής της παράδοσης. Ασφαλώς, υπάρχει αμερικανικό αντίστοιχο και μ' αυτό πρόκειται να ασχοληθώ: το Lucifer Rising.

Είναι η πιο γνωστή ταινία του σκηνοθέτη Kenneth Anger μαζί με τις "Inauguration of the Pleasure Dome" (για την ακρίβεια η πιο διαδεδομένη εκδοχή της είναι αυτή του 1966, ένα recut με τίτλο "Sacred Mushroom Edition") και "Invocation Of My Demon Brother" (του 1969 με πρωταγωνιστές τα μέλη των Rolling Stones). Είναι μία ακόμη μικρού μήκους ταινία του Kenneth Anger και μία από τις 16 σωζόμενες από ένα σύνολο 29 ταινιών. Είναι, τέλος, η προτελευταία, κατά πάσα πιθανότητα, από όσες ανήκουν στον Magick Lantern Cycle, έναν κύκλο δέκα ταινιών, ο οποίος άνοιξε το 1947 με τα "Fireworks" και έκλεισε το 1979 με μία περικεκομμένη εκδοχή του πρωτοεμφανισμένου το 1950 "Rabbit's Moon". Η παραγωγή ξεκίνησε το 1969 με βασική πρωταγωνίστρια τη μούσα του Mick Jagger Marianne Faithfull στο ρόλο της Lilith. Η διανομή στους ανδρικούς ρόλους ήταν κάπως ακαθόριστη, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Αξίζουν αναφορά οι συμμετοχές των Chris Jagger (αδερφού του Mick), Jimmy Page (των Led Zeppelin) και Bobby Beausoleil (πρώην μέλους του συγκροτήματος του Arthur Lee The Grass Roots, το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Love).

Η σύνθεση του soundtrack ανατέθηκε στον Jimmy Page. Παρένθεση: ο Page και οι Zeppelin δεν ήταν ακόμη ονόματα - το 1969 κυκλοφόρησαν τα I και II και πραγματοποίησαν την πρώτη τους εμφάνιση σε αμερικανικό έδαφος ως support των Country Joe & the Fish του μεγάλου Joe McDonald σε συναυλία τους στο Fillmore West. Ο Page συνδέθηκε με τον Anger χάρη στο κοινό τους ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό. Έφτιαξε την μουσική για την ταινία και την παρέδωσε στον Anger, ο οποίος ολοκλήρωσε την ταινία το 1972. Ωστόσο, κάτι συνέβη... σύμφωνα με τον Anger, ο Page δεν κατάφερε να συνθέσει αρκετή μουσική παρά τα τρία χρόνια αναμονής. Ο Page αρνήθηκε την κατηγορία αυτή και ανταπέδωσε με άλλες και ο Anger, ο οποίος είχε ήδη τσακωθεί με τον Jagger εγκατέλειψε το project, μόνο, όμως, για να επανέλθει σ' αυτό αργότερα προς τα τέλη της δεκαετίας. Ωστόσο, κάποια πράγματα ήταν πλέον διαφορετικά...

Το 1969 ο Beausoleil φαίνεται ότι, μεταξύ άλλων, είχε λειτουργήσει ως ενδιάμεσος στην πώληση μιας ποσότητας μεσκαλίνης στο σύλλογο μοτοσυκλετιστών Straight Satans για λογαριασμό του δασκάλου μουσικής Gary Hinman. Η μεσκαλίνη ήταν, όμως, αθλίας ποιότητας, οι μοτοσυκλετιστές ήθελαν πίσω τα λεφτά τους, τα ζητούσαν από τον Beausoleil, αυτός τά 'χε δώσει στον Hinman, τα ζήτησε πίσω, ο Hinman αρνήθηκε, ο Beausoleil πήγε μαζί με τις Susan Atkins και Mary Brunner στο σπίτι του για να τον "πείσει" και, ενώ βρισκόταν εκεί κρατώντας τον Hinman "όμηρο στο ίδιο του το σπίτι", εμφανίστηκε ο Charles Manson, μέλος της περιβόητης οικογενείας του οποίου ήταν ο Beausoleil, ο οποίος τον είχε ενημερώσει δια τηλεφώνου, διότι τα χρήματα θεωρούνταν περιουσία της οικογενείας. Ο Manson χρησιμοποιώντας μαχαίρι ή ξυράφι χαράκωσε τον Hinman και του έκοψε το αυτί (θυμίζει κάτι?). Την επόμενη μέρα ο Beausoleil μαχαίρωσε το θύμα μέχρι θανάτου και εγκατέλειψε το σπίτι. Στις 6 Αυγούστου συνελήφθη και τον Απρίλιο του επομένου έτους καταδικάστηκε σε θάνατο, ωστόσο τη γλίτωσε καθώς λίγο αργότερα η θανατική καταδίκη κρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια αντισυνταγματική και η ποινή του μετετράπη σε ισόβια κάθειρξη.

Στη φυλακή τον βρήκε ο Anger και του ανέθεσε τη σύνθεση του soundtrack του Lucifer Rising. Με τη άδεια της διεύθυνσης της φυλακής κατάφερε και έφτιαξε τη μουσική που συνόδεψε τελικά την ταινία. Ήταν το πρώτο soundtrack που ηχογραφήθηκε μέσα σε μια φυλακή. Κυκλοφόρησε σε cd το 2004. Δεν έχω δει την εκδοχή του '72 με την μουσική του Page και δεν ξέρω καν αν υπάρχει πια... θά 'θελα, όμως, να τη δω. Η ταινία γνώρισε μεγάλη διάδοση, στους χώρους, στους οποίους απευθυνόταν βέβαια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80. Αναφορά σ' αυτή γίνεται στο ντοκυμαντέρ του Nikolas Schreck "Charles Manson Superstar" (1989), σε συνάρτηση ασφαλώς με τις δραστηριότητες του Beausoleil, ο οποίος, από εκεί που προοριζόταν για πρωταγωνιστής της, ήταν τελικά αυτός που την έντυσε μουσικά.

"I can't stop masturbating"! Θιχτήκατε?

Αυτός είναι ο τίτλος ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος εγγλέζικου ντοκυμαντέρ παραγωγής της Spun Gold TV για το Channel 4 που είδα πρόσφατα. Το ντοκυμαντέρ παρακολουθεί το πρόβλημα δύο αντρών (ενός ετεροφυλόφιλου και ενός ομοφιλόφιλου) που είναι ο εθισμός τους στον αυνανισμό, αλλά και την προσπάθειά τους να το ξεπεράσουν. Και οι δύο έχουν φτάσει σε ακραία σημεία (γύρω στις 15 φορές την ημέρα), ενώ ο εθισμός είναι μεγαλύτερος και από τον εθισμό σε βαριά ναρκωτικά. Όταν είναι στο σπίτι, ο πρώτος ψάχνει για πορνογραφικό υλικό στο ίντερνετ, ενώ ο δεύτερος προτιμά τα σεξουαλικά του παιχνίδια.Δεν μπορούν να μείνουν για πολλή ώρα έξω, διότι πρέπει να ικανοποιούν συνεχώς την ανάγκη τους και γι' αυτό αναζητούν ασταμάτητα μια τουαλέτα. Ο πρώτος πηγαίνει στην Αμερική, δοκιμάζει κυρίως εναλλακτικούς τρόπους για να το ξεπεράσει, όπως εναλλακτική ιατρική, συμμετοχή σε μία θρησκευτική οργάνωση, και τελικά τα καταφέρνει με μία ινδιάνικη μέθοδο. Ο δεύτερος ακολουθεί μία επιστημονική μέθοδο και με την βοήθεια του ψυχολόγου τα καταφέρνει.

Οι περισσότεροι, στους οποίους είπα για αυτό το ντοκυμαντέρ, κοροϊδεύανε. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχω καλή μεταδοτικότητα, όπως θα έχετε καλάβει. Μετά, κάθισα και σκέφτηκα ότι πολλοί από εμάς μπορεί να έχουμε τέτοια προβλήματα, όχι βέβαια σε τόσο ακραίο βαθμό. Στην κλειστή κοινωνία που ζούμε, στην κοινωνία όπου οι πόρτες είναι κλειστές και κυριαρχεί η απομόνωση, βρίσκουμε καταφύγιο στο ίντερνετ. Ένας λόγος ακόμα που γράφω για το θέμα αυτό είναι ότι ούτε σε είκοσι χρόνια δεν περιμένω να δω την ελληνική τηλεόραση να γυρίζει ντοκυμαντέρ, στο οποίο να ασχολούνται με ένα τόσο σύγχρονο και πραγματικό πρόβλημα. Τα ταμπού και οι προκαταλήψεις είναι αναπόσπαστο στοιχείο της χώρας μας. Μήπως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ψευτοελιτισμός μας, ο νεοπλουτισμός και η καθωσπρέπει political correct συμπεριφορά μας μόνο ένα ψέμα είναι?

Αντίο Dr. Nick!

Όταν παρακολουθώ μία ταινία δίνω μεγαλύτερη προσοχή στους δευτερεύοντες χαρακτήρες, παρά σε οτιδήποτε άλλο σ' αυτή. Με κάνουν να νοιώθω πιο άνετα και χαλαρά, ακόμη και σε δραματικές σκηνές, και να αποστασιοποιούμαι ή να ταυτίζομαι, ανάλογα με την περίσταση, αποδομώντας την πλοκή και επιλέγοντας την οπτική γωνία που μου ταιριάζει (ειδικά όταν δε συμπαθώ τους πρωταγωνιστές ή τους χαρακτήρες που υποδύονται). Ο κάθε δευτερεύων χαρακτήρας έχει να πει ο ίδιος μια ιστορία, είτε για τον εαυτό του, είτε για τους πρωταγωνιστές, και πάντα η δική του εκδοχή μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα, καθώς δεν έχει το άγχος του πρωταγωνιστή και αμβλύνει έτσι τα πιθανά τραγικά ή κωμικά στοιχεία της ταινίας.

Παρακολουθώ την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων The Simpsons από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (ναι, τα προηγούμενα ήταν εισαγωγή). Το 1991 έκανε την εμφάνισή του σ' αυτή ένας νέος χαρακτήρας, ο Dr. Nick Riviera και έγινε σχεδόν αμέσως ένας από τους αγαπημένους μου. Το επεισόδιο είχε τον τίτλο Bart Gets Hit by a Car και δεν ξέρω πότε πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα. Έκτοτε, συμμετείχε σε πολλά επεισόδια, αν και μόνο σε δέκα ως ομιλών χαρακτήρας. Από το επεισόδιο Much Apu About Nothing συμπεραίνει κανείς πως δεν ήταν Αμερικανός πολίτης, αλλά παράνομος μετανάστης. Εικάζεται πως καταγόταν από την Αργεντινή, αλλά κάτι τέτοιο δε δηλώνεται πουθενά στη σειρά με ρητό τρόπο. Ο σχεδιασμός του χαρακτήρα βασίστηκε στον Gábor Csupó, animation executive producer των επεισοδίων των πρώτων κύκλων της σειράς, και η χαρακτηριστική φωνή του (Hank Azaria) ήταν εμπνευσμένη από το χαρακτήρα Ricky Ricardo (Desi Arnaz) της σειράς I Love Lucy.

Ήταν πτυχιούχος της ιατρικής σχολής Hollywood Upstairs Medical College, αλλά οι τίτλοι του δε σταματούν εκεί: Mayo Clinic Correspondence School, Club Med School, Female Body Inspector, I went to medical school for four years and all I got was this lousy diploma, σύμφωνα με τα πτυχία που φαίνονται στην πρώτη του εμφάνιση. Η κλινική του ήταν walk-in, βρισκόταν στη διεύθυνση 44 Bow Street και μπορούσε κανείς να τον βρει στα τηλέφωνα 555-NICK και 1-600-DOCTORB (το B δηλώνει τη λέξη bargain). Εμφανιζόταν συχνά σε telemarketing και συχνά μετέτρεπε τις εγχειρήσεις του σε τηλεοπτικά shows, ενώ ήταν και ο εφευρέτης του Spiffy, το οποίο παρουσιάζει στο επεισόδιο Saturdays of Thunder και χαρακτηρίζεται ως the 21st century stain remover. Ο υποδηλούμενος εθισμός του στις ναρκωτικές ουσίες και οι αγωνιώδεις προσπάθειές του, ώστε να μη χρειαστούν οι ασθενείς του ιατροδικαστική εξέταση, τον κατέστησαν παρεξηγημένη φιγούρα.

Εντάξει, είχε κάπως παράδοξες μεθόδους και κάποιοι τον χαρακτήρισαν κομπογιαννίτη, όπως η Marge που είχε πει ότι δεν είναι καν γιατρός, αλλά εγώ θυμάμαι το γέλιο. Και την εχεμύθεια. Στην κλινική του Dr. Nick δε χρειαζόταν να σκαρφίζεσαι ιστορίες για να δικαιολογήσεις το πώς βρέθηκε εκείνη η σφαίρα στα έντερά σου. Ο Dr. Nick σε συμβούλευε να σκεφτείς μια ιστορία για να πεις στο δικαστήριο, ενώ σημείωνε στα χαρτιά του τη διάγνωση: ληστεία κάβας. Και, φυσικά, ήταν πιο οικονομικός από τον άλλο γιατρό της σειράς. Και πιο πρόθυμος: αναλάμβανε όλες τις υποθέσεις. Και, σίγουρα, πιο εφευρετικός. Στο επεισόδιο The Girl Who Slept Too Little τον βλέπουμε να ξεθάβει πτώματα στο νεκροταφείο για να χρησιμοποιήσει τα μέλη και τα όργανά τους στις εγχειρήσεις του. Για να είναι φτηνός από κάπου πρέπει να γίνουν περικοπές. Ωστόσο, αν και δημιουργήθηκε για να σατιρίσει τους ανήθικους εκείνους γιατρούς που εξασκούν την ιατρική μόνο για τα χρήματα χωρίς καμία ηθική και κανένα ενδιαφέρον για την υγεία των ασθενών τους, το ιατρικό περιοδικό Canadian Medical Association Journal (που από ό,τι έχω καταλάβει είναι σοβαρό έντυπο) συμπεραίνει πως είναι ένα από τα καλύτερα μοντέλα γιατρών.

Αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν η φράση Hi, everybody! που έλεγε όταν έμπαινε σε ένα δωμάτιο, για να ακολουθήσει η απάντηση Hi, Dr. Nick! με μεγάλο ενθουσιασμό και χαρά, ακόμη και αν δεν ταίριαζε στην περίσταση. Και φυσικά οι διάφορες παραλλαγές αυτής της φράσης, όπως Guten Tag, everybody! από την αυστριακή εκδοχή του, Shalom, everybody! από την εβραϊκή εκδοχή του και Hi frozen body! απευθυνόμενος στο γέρο Jasper, ο οποίος κλείστηκε στο ψυγείο του mini-market και πάγωσε. Αντιστρόφως, στο επεισόδιο με τον Mel Gibson είναι ο ηθοποιός που λέει Hi, everybody! και ο γιατρός που απαντά Hi, Mr. Gibson.

Εκτός της σειράς, οι ημιπαράνομες δουλειές του Dr. Nick, απ' ό,τι φαίνεται, περιλαμβάνουν τη χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου στον Theodore Whatchewtalkinaboutwillis Cleaver (αργότερα έγινε γνωστός ως Jenna Jameson) για 40$ και την εξέταση του κόλπου της Kate Moss, όπου έβγαλε την περίφημη διάγνωση Hi, everybody! Well, it seems to me that her head is full of shit.

Τις προάλλες, λοιπόν, που έβλεπα την ταινία τρομοκρατήθηκα, όταν είδα ένα τεράστιο κομμάτι γυαλιού να πέφτει πάνω του. Εκείνος είπε Bye everybody!, σαν να μη συνέβη τίποτε φοβερό, και πέθανε. Κάποιοι λένε πως οι παραγωγοί της σειράς θα τον "αναστήσουν". Δεν ξέρω. Δεν πρέπει να ήταν από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες. Λίγο η έλλειψη επαγγελματισμού (άλλοι το είπαν ανικανότητα!), λίγο η προθυμία του να αναλαμβάνει αμφισβητούμενες, παράνομες, κάπως βρόμικες υποθέσεις, όλα αυτά τον έκαναν κάπως σκοτεινό σα χαρακτήρα. Και το σκοτεινό του στοιχείο αναμειγνυόταν με τον πρόσχαρο χαιρετισμό και το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό, πέρα από τα ξεπλυμένα cliché της σύγχρονης pop κουλτούρας.

Bye, Dr. Nick!